prywatna abstrakcyjna

 Się napatoczył.

‘Kikiruba’ krzyknął.

‘Bez sensu’ – rzekłem, bo życzliwy tego dnia nie byłem.

‘Jak to?, Nie rozumiesz. To bardzo potężne zaklęcie, które sam wymyśliłem 20- I – 99. Zanotowałem, bo ważne w kontekście pulsarów.’

‘Aha’

‘Wytłumaczę bom dosyć wspaniały, zrób tak a poczujesz: ‘K’ zdrap smog z oczu, ‘kiki’ połaskocz lędźwie, przy pomocy ‘r’ pobudź swe usta i zwilż wargi, pozwól ‘u’ oczyścić ci płuca i ściśnij w dłoni ‘a’, mocno ściśnij! Czujesz? To ma sens, dobrze to wymyśliłem!’

‘Nie’

‘Zamienię się w wiatr i zmiotę z powierzchni! Wiatr, co tak mały, ze w najmniejsze otwory wnika. Penetruje kłamstwa. Oczyszcza i poleruje powierzchnię prawdy. Błyszczącej prawdy. Wiatr tak wielki, że ciemne, gęste morze jak szmaciane lalki porywa i o skały w drobinki rozwala’

‘Akstra’

‘WuuuuuuuuuuuuuuuuWuuW’

‘Poproszę jeszcze o pioruny i deszcz’

‘Burza to ja’

'No jakże by inaczej'

Stoimy już tak pół dnia a nawet jedna rzęsa od tej burzy mi nie drgnęła.