Prawdziwie demokratyczny kraj to taki, w którym obywatele czują się współodpowiedzialni za los swojej ojczyzny od gminy po państwo. Taka obywatelska odpowiedzialność to wielki sojusznik wszystkich struktur władzy publicznej konstytucyjnie odpowiedzialnej za ład społeczny i porządek prawny w państwie. A jak jest teraz w Polsce?
Ano tak, że obywatele, którzy zatrzymują pijanego kierowcę, albo włamywacza i oddają go w ręce policji są uznawani za obywatelski wzór, są publicznie chwaleni, a nawet symbolicznie jakoś nagradzani. Kiedy zaś ci sami obywatele protestują przeciwko naruszaniu porządku prawnego przez faszyzujących nacjonalistów są przez obecne władze państwowe napiętnowani, a łamiący prawo nacjonaliści zwalniani od kary.
Kiedy jacyś obywatele demonstrują na rzecz laicyzacji państwa z żądaniem przestrzegania konstytucyjnego rozdziału Kościoła od państwa są przez środowiska klerykalne nazywani „wrogami kościoła” i przeciwnikami wolności religijnych. Kiedy zaś środowiska kibolsko nacjonalistyczne w marszu niepodległości demonstrują hasła faszystowskie w jednym szeregu z hasłem „my chcemy Boga”, są przez te same środowiska klerykalne uznawani za patriotów godnych ciepłych słów min. na Jasnej Górze podczas religijno obrazoburczych pielgrzymek.
Te w/w sytuacje społeczne mają w kraju jedno źródło polityczno-religijnych inspiracji pochodzące od PiS i Kościoła katolickiego sprawujących w Polsce niepodzielnie władzę polityczną i duchową z nieznacznym zaledwie sprzeciwem skutecznie uśpionego społeczeństwa.
Nie miejsce tutaj na dociekliwe analizy przyczyn tego społecznego uśpienia, bo intencją notki jest zwrócenie uwagi na polityczne aspekty socjologii społecznej stosowanej przez państwo po społu z KK w Polsce programowo blokujących obywatelską świadomość społeczeństwa zniechęcaniem Polaków do udziału w życiu publicznym przez ograniczanie (a często likwidowanie) wszelkiej samorządności obywatelskiej z parafialną włącznie.
Światłe politycznie i światopoglądowo społeczeństwo żądało by demokratycznej debaty na tematy ważne dla obywateli, czego władza (państwowa i kościelna) boi się jak ognia, bo nie mogli by przemycać w swoich decyzjach jej służących a społecznie szkodliwych.
Polityczną mentalność lidera obozu rządzącego pokazałem w czwartkowej notce pt. „Autorytaryzm partyjny w samorządach, to marzenie prezesa PiS” cytując plany Jarosława Kaczyńskiego dotyczące zastąpienia samorządowej aktywności obywateli indoktrynacją partyjną.
Swój niechlubny udział w „wygaszeniu” takiej aktywności ma w Polsce także KK przez likwidacją podmiotowości obywatelskiej parafian, niegdyś współgospodarzy majątku wspólnoty wiernych, służącego utrzymaniu Kościała. Ten majątek jest obecnie wchłoniętego przez administrację kościelną, miedzy innymi przez proboszcza zwolnionego z kontroli parafian w zarządzania parafialnym majątkiem rozmyślnie „zmiksowanym” z majątkiem kościoła instytucjonalnego (obiekty sakralne i administracyjne) uznany obecnie za jednolity kompleks kościelny.
A tak autor historii mojej rodzinnej parafii – na podstawie zachowanych do dzisiaj dokumentów parafialnych (przełom XIX/XX w.) – odnotował obywatelski czynnik zarządzania dobrami parafialnymi
„Innym bardzo ważnym organem kościoła była funkcja ekonomów kościelnych, prowizorów, a od tak zwanych praw majowych Dozór Kościelny i Rada Gminna zwana też często Reprezentacją Parafialną. Od 1926 roku Dozór Kościelny otrzymuje nową nazwę Rada Parafialna. Około roku 1870 – pisze autor – prowizorem naszego kościoła jest piekarz Ignacy Kamiński. W latach trzydziestych XIX w. poznajemy Jakuba Zygmuntowicza, który jest kasjerem kościelnym i członkiem Kolegium Kościelnego”.
Przytaczam ten cytat dla wyobrażenia pojęcia o obecnej demokracji obywatelskiej parafialnego życia w kościele katolickim dawnych wieków.
Ten wątek często pojawia się też w wypowiedziach ludzi Kościoła. Na przykład o. Oszajca postuluje: „Biskupi muszą zadbać aby do struktur wrócili świeccy. Dopóki w parafiach będą się wiązać beneficja, dopóty nie stworzymy wspólnot”
Wracając do sedna tematu czas odpowiedzieć na tytułowe pytanie: „Kto uśpił czujność obywatelską w Polsce?”.
Za klasykiem trzeba zapytać: a kto odniósł korzyści z tego stanu rzeczy? I jest odpowiedź.
Gdyby czujność obywatelska nie była uśpiona obecna władza nigdy nie ośmieliła by się samowolnie zmieniać ustrój państwa wbrew Konstytucji i nie odważyła by się bezczelnie wmawiać (wbrew oczywistym faktom) obywatelom polski i świata, że tego nie robi. Czyli korzyści odnosi władza!
Gdyby Kościół Katolicki w Polsce nie miał świadomości uśpionej czujności obywatelskiej nigdy nie odważył by się na popieranie władzy w niekonstytucyjnym dziele i funkcjonowania życiowych postaw wielu kapłanów i hierarchów w moralnym konflikcie własnych czynów z nakazami głoszonej Ewangelii. Czyli korzyści odnosi Kościół.
Nie jestem osamotniony w tej postawie, a wręcz jestem w niej umocniony stanowiskiem autorytetów moralnych zarówno prawno-politycznych (konstytucjonaliści polscy i świata) jak i kościelnych (papież Franciszek).
Jest nadzieja, że w świetle skutecznego demaskowania interesownej, politycznej obłudy zarówno polskiego obozu rządzącego jak i faryzeuszowskiej religijności dygnitarzy KK na świecie ( w tym w Polsce) obudzą się nareszcie obywatele także polscy ze swojego leniwego snu i masowo staną po stronie „apostołów” polskiego sądownictwa i państwa prawnego, a polscy katolicy po stronie Papieża Franciszka w Jego zabiegach powrotu Kościoła do religijnych postaw ewangelicznego nauczania i zgodności życiowych praktyk pasterzy kościoła z tym nauczaniem.
Siła obywatelskości jest tak potężna, że nie przeciwstawi się jej żadna władza ani świecka ani kościelna.
Obywatele, pobudka!
