Koniec brytyjskiej satyry?

Rzeczpospolita to taka niezależna gazeta, która za główny cel postawiła sobie walczyć o prawa gejów. Jako, że jest to ponoć gazeta dla intelektualistów, taktyka jaką przyjęła nie może być nachalną gejowską agitacją, gdyż wrażliwe umysły jej czytelników mogą się do sprawy rychło zniechęcić.

Dlatego w popularnej Rzepie pełno jest tekstów, które z przejaskrawioną powagą, zakamuflowaną ironią, i pełnym humoru dystansem, straszą na niby gejowskim Armagedonem, gejowską propagandą, no i wieszczą nieunikniony koniec rodziny. Wszystko to oczywiście po to, aby inteligentny czytelnik, mógł rozsmakować się w błyskotliwej satyrze i przypomnieć sobie lata swojej młodości, gdy to co najważniejsze w Rzeczpospolitej czytało się między wierszami.

Nie inaczej jest z dzisiejszym tekstem  Aleksandry Rybińskiej  „Pilnuj  własnego języka”. Tekst  rzekomo traktuje o pomyśle, aby za obrazę gejów trafiać do więzienia na lat siedem.

Wielu Brytyjczyków obawia się teraz, że trafi do aresztu za obrazę gejów, lesbijek i transseksualistów – z udawaną powagą pisze Pani Agnieszka.

Przykładem jest popularny serial BBC „Mała Brytania” („Little Britain”). Jednym z protagonistów serialu jest „Daffyd – jedyny gej w miasteczku, na którego nikt nie zwraca uwagi”, to znaczy proletariacki homoseksualista w lateksowym stroju, który cierpi, ponieważ amatorskie stowarzyszenie dramaturgów nie chce go obsadzić w roli Hamleta. (…) Koniec brytyjskiej satyry ? –  dowcipnie kończy.

Tymczasem w rzeczywistości, z czego tak oczytana dziennikarka oczywiście zdaje sobie sprawę, Matt Lucas (twórca Małej Brytanii) oskarżenia o obrazę gejów odrzuca i w wywiadzie dla gazety.pl  przechwala się:  Znam środowisko gejowskie dość dobrze i nigdy w tym środowisku nie słyszałem skarg na to, że nasze kpiny z gejów czy transwestytów kogoś uraziły.

Jego partner z serialu (David Walliams) twierdzi z kolei: Proszę zwrócić uwagę na to, kto pisze te protesty. Nie dotarła do nas nigdy skarga od przedstawicieli środowisk, które rzekomo obrażamy.

Zapewne w swej wyszukanej ironii Pani Agnieszka pije do tego iż, jeden z odcinków Małej Brytanii został ocenzurowany, tyle że w Polsce. Ze skeczu, gdy pastor oburza się na erotyczne gadżety na gejowskim straganie, TVP wycięła scenę, w której pastor okazuje się gejem i namiętnie całuje się ze swoim partnerem. A przecież nie tylko Pani Agnieszka, ale także niemal  całe grono redakcyjne Rzepy (Terlikowski, Lisicki, Semka i Ziemkiewicz) w swych unikalnych, przez co nigdy się nie powtarzających poglądach, od zawsze broniło wolności wypowiedzi i walczyło z cenzurą.

Bystry czytelnik (a tylko takich od roku ma Rzepa) nie będzie miał więc pewnie żadnych problemów z odczytaniem jawnego szyderstwa, zwłaszcza, że  na rynku medialnym, dziennikarze Rzeczpospolitej słusznie cieszą się opinią najrzetelniejszych. A skoro najrzetelniejsi, to na pewno fakt, pominięcia przez jedną z nich pewnych wywiadów tudzież cenzuralnych faktów,  nie może być traktowany jako przejaw oczywistego zakłamania, ale właśnie jako granie na skojarzeniach swych czytelników. Wszak dorobek gazety.pl, w tym jej wszystkie wywiady, jest wśród  czytelników Rzepy, niczym Biblia, starannie analizowany.

Podobna sytuacja grania na wyobraźni ma miejsce w dalszej części tej pro gejowskiej satyry. Pani Agnieszka puszcza oko do czytelników, rzekomymi groźbami zamykania homofobów w więzieniu, a przecież zgodnie z naszym prawem za wyzywanie kogoś od gejów, czy pederastów  teoretycznie też można iść do więzienia.

Gdy przykładowo kogoś gejowskim określeniem zniesławimy lub znieważymy, to możemy iść na rok do więzienia (art.212. 216 k.k.), gdy „pedałem” zaś żołnierz znieważy  przełożonego lub podwładnego, to może odsiedzieć nawet dwa lata (art. 350, 347 k.k.), a gdy choćby „starym bełkoczącym pedałem” znieważy się samego Pana prezydenta, to może nas czekać odsiadka nawet trzyletnia (art. 135 k.k.).  Tymczasem w Polsce trudno znaleźć kogoś, kto mimo istnienia tych przepisów, został  za znieważenie skazany na karę więzienia. Zresztą bardzo często podkreślają to sami czytelnicy Rzepy, oburzając się na takie insynuacje. Autorka tekstu wyraźnie więc raz kpi sobie z antygejowskich fobii, gdyż skoro u nas, mimo istnienia ustawodawstwa również jawnie pro gejowskiego, nikt z powodu „pedała” nie siedzi, to ta groźba, o którą  na niby straszy, jest de facto jednym wielkim dowcipem.

W ten sam deseń autorka szydzi także z rzekomo przerażającej  groźbie ustanowienia odrębnego typu przestępstwa, jakim miało by być znieważenie z powodu orientacji seksualnej. Wszak skoro w Polsce poszczególną osobę można znieważyć z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej albo z powodu jej bezwyznaniowości i odsiedzieć za to nawet trzy lata (art.257 k.k.), to chyba sam pomysł karania za znieważenia z powodu jakieś innej immanentnej cechy osobistej nie jest wcale najnowszy, a całe to straszenie to po prostu jeden wielki skecz politycznie poprawny.

Jeżeli więc całe prawnokarne rozważania Pani Agnieszki sprowadzają się do pluszowych gróźb, których ułudę, Polska rzeczywistość już  dawno zechciała obnażyć, to trudno te udawane lamenty pani Agnieszki przyjąć inaczej niż z szerokim uśmiechem i życzyć jej dalszej owocnej pracy.