Auto w Służbie. Wiara za kierownicą

Czasem najkrótsza droga do celu okazuje się najdłuższa, jeśli pominiemy przystanek na miłość bliźniego.

 Współczesny świat ceni sobie mobilność i niezależność, a samochód często symbolizuje właśnie te wartości. Dla wielu wierzących, zwłaszcza w lokalnych wspólnotach czy parafiach, auto jest podstawowym środkiem transportu na nabożeństwa czy spotkania grup. Jednak, jak wynika z dyskusji i refleksji w niektórych kręgach chrześcijańskich, ten praktyczny środek lokomocji może być czymś więcej niż tylko narzędziem do osobistego przemieszczania się. Stawiane jest pytanie, czy pojazd, którym dysponujemy, nie powinien być w większym stopniu wykorzystywany w ramach "służby transportowej" na rzecz innych członków wspólnoty.

Benzyna czy Błogosławieństwo? Samochód jako test wiary w Ciele Chrystusa

 Perspektywa ta opiera się na biblijnej zachęcie do wzajemnego dźwigania ciężarów i troski o potrzeby bliźnich (Gal 6, 2; Flp 2, 4). Zamiast traktować dojazd do zboru czy parafii jako wyłącznie prywatną sprawę, posiadacze samochodów są zachęcani do proaktywnego szukania okazji do podwiezienia osób niezmotoryzowanych – starszych, rodzin z dziećmi, czy po prostu tych, którzy mają trudności z dotarciem na miejsce (Mt 6, 33). Z tej perspektywy, samochód, podobnie jak inne posiadane zasoby, powinien być postrzegany jako dar od Boga, który można i powinno się wykorzystać na Jego chwałę oraz pożytek wspólnoty.

 Jednak, jak w każdej sytuacji wymagającej dodatkowego wysiłku czy poniesienia kosztów, pojawiają się naturalne, ludzkie wątpliwości. Dłuższa trasa, zwiększone zużycie paliwa, dodatkowy czas spędzony w drodze – to racjonalne argumenty, które skłaniają do zachowania status quo, czyli używania samochodu głównie dla własnej wygody. Jest to punkt, w którym idea służby transportowej, wiara zderza się z kalkulacją.

 Według tej interpretacji, rezygnacja ze służby, motywowana wyłącznie względami praktycznymi i ekonomicznymi, może być postrzegana jako brak pełnego zaufania Bogu. Pojawia się pytanie: skoro wierzymy w Bożą opatrzność i zdolność do działania w sposób nadnaturalny, czy nie możemy zaufać Mu również w kwestii pozornie prozaicznych spraw, jakimi są koszty eksploatacji samochodu? Czy wiara nie powinna prowadzić do przekonania, że poświęcenie czasu i środków na pomoc innym – działanie zgodne z nauczaniem Pisma – spotka się z Bożą odpowiedzią, być może w formie nieoczekiwanego zaopatrzenia, "ulepszenia" sprawności pojazdu czy po prostu wynagrodzenia duchowego, które przewyższa materialne straty?

 Dlatego też służba transportowa jest postrzegana nie tylko jako akt logistycznej pomocy, ale przede wszystkim jako "sprawdzian serca" i zaufania. To decyzja o oddaniu Bogu kontroli nad naszymi zasobami, w tym środkiem transportu, i pozwoleniu Mu na działanie w naszym życiu, także poprzez codzienne wybory. Jest to wyjście poza strefę komfortu i "widzenia" opartego na kalkulacji, w stronę "chodzenia przez wiarę" (2 Kor 5, 7), gdzie chęć służby bliźniemu oraz zaufanie Bożej obietnicy stają się priorytetem. Finalnie, według tej perspektywy, nie chodzi o samochód sam w sobie, ale o gotowość do dzielenia się tym, co posiadamy i zobaczenia w tym praktycznej formy miłości, która identyfikuje uczniów Chrystusa (Jn 13, 35).

Idea służby transportowej rzuca ciekawe światło na to, jak daleko praktyczna wiara może ingerować w naszą codzienność. Przedstawia intrygującą perspektywę, w której pozornie przyziemne decyzje – jak wybór trasy do kościoła – stają się polem do ćwiczenia zaufania i miłości bliźniego. Pokazuje jednocześnie odwieczny dylemat między ludzką kalkulacją a wezwaniem do bezinteresownego oddania, pozostawiając każdemu wierzącemu przestrzeń do osobistego rozważenia i wyboru.

_{Oprac. redaktor Gniadek}