Język jest niesprawiedliwy i seksistowski. Niektóre nazwy zawodów czy urzędów mają tylko męskie formy, a nie mają żeńskich i na odwrót. Na przykład prezydent i przedszkolanka. Nie ma osobnego słowa na kobietę głowę państwa i mężczyznę opiekującego się dziećmi w przedszkolu. Więc niektórzy próbują takie słowa wymyślać i propagować.
Ale są niekonsekwentni, bo jak już robimy porządek z językiem, to róbmy to porządnie, do końca.
Gdy dorobimy do nazwy zawodu żeńską końcówkę, to ograniczamy zbiór danych osób do kobiet, a tymczasem bez końcówki, to był zbiór ludzi dowolnej płci.
Gdy powiemy: ”fizycy” to oznacza to zbiór wszystkich ludzi zajmujących się fizyką – i kobiet, i mężczyzn. A „fizyczki” to w pierwszym znaczeniu kobiety nauczycielki fizyki, a w drugim kobiety zajmujące się w ogóle fizyką. Jeśli tak, to brakuje słowa na mężczyzn zajmujących się fizyką. A jeśli zmienimy znaczenie słowa „fizycy” na mężczyzn zajmujących się fizyką, to zabraknie słowa na ogół fizyków.
Samo dodanie słowa „fizyczki” nie likwiduje niesprawiedliwości i seksistowskiego charakteru języka - bo fizyczki to tylko kobiety a fizycy to wszyscy. Dodanie słowa „przedszkolanek” nie rozwiązuje problemu, bo trzeba jeszcze nazwać ogół opiekunów dzieci w przedszkolu.
Więc nie wystarczy wymyślić nowego słowa na kobiety lub mężczyzn danej grupy, trzeba jeszcze dodać słowo na ogół. Tworząc nowe feminatywy trzeba też stworzyć menonatywy i/lub ogólnonatywy - powinny być trzy słowa. Na przykład: fizykaliści, fizycy, fizyczki, albo: fizycy, fizykowie, fizyczki. No i może: przedszkolowie, przedszkolanie, przedszkolanki…
Jeszcze gorzej jest z nazwami urzędów - na przykład prezydent, poseł, minister, wójt, wojewoda. Tu możemy mieć ogół ministrów, ministra kobietę, ministra mężczyznę i urząd ministra, co do którego nie wiadomo jeszcze czy zasiada na nim kobieta czy mężczyzna - potrzeba więc czterech słów. Ministr, ministra, minister, ministerka, ministżyca, ministrzy, ministerzy, ministerowie - tu wybór jest. Ale co z wójtem? Wójtostwo - urząd, wójt - mężczyzna, wójcina - kobieta, wójty - ogół wójtów i wójcinek. Wszystkie te słowa trzeba rozpracować.
Wszystkie słowa da się wymyślić, bo są na to tradycje. Kobietę papieża nazywamy „papieżycą” – i tę formę żeńską proponuję zaadoptować do innych zawodów. Uważam, że fejsbuk jest kobietą, bo to sztuczna inteligencje, czyli ona - i dlatego nazywam ją „fejsbużycą”. Myślę, że na kobietę premiera dobrą nazwą byłaby: „premieżyca”. No i dalej mamy: „ministżycę”, „wójcieżycę”, „wojewodzicę”, „poślicę”, „doktożycę”, „chirurgicę”, „filolożycę”. A mężczyzna to oczywiście wiedźmin i strzyg.
O problemie z dziećmi, czyli konieczności dołożeniem formy nijakiej, nie wspominam, bo póki co wolno dzieci poniżać brakiem odpowiedniej formy, bo są po prostu małe i głupie. Ale postęp następuje nieubłaganie i niedługo powstaną polityczne ruchy infantynizmu (nie mylić z infantylizmem) domagające się swoich końcówek. Są przecież znane 14-letnie dziewczynki fizyczki – trzeba by je nazwać fizyczęta.
Jak już to wszystko rozwiążemy, to należy przystąpić do wymyślenia słów dla osób, które nie mogą się zdecydować czy są mężczyznami czy kobietami. Toalety muszą mieć osobne, to i słowa powinni (powinne?) mieć różne. Toaleta jest męska i żeńska – a jak nazwać tę dla niezdecydowanych? Dobrze, że u nas operujemy symbolami - mamy już kółko i trójkąt, więc te dodatkowe płcie dostaną następne figury, których jest multum: romby, trapezy, elipsy, kwadraty, prostokąty, wielokąty…
Grzegorz GPS Świderski
PS. Notki powiązane:
Pytania o godność <- poprzednia notka
następna notka -> Dylematy moralne w związku z korzyściami z Holokaustu
Tagi: gps65, język, feminatywy, feminizm, poprawność polityczna
