Jestem dumny

  "Jestem dumny" mówią barwnie ubrani kibice reprezentacji Republiki Południowej Afryki na dwa dni przed pierwszymi w historii kontynentu Mistrzostwami Świata w Piłce Nożnej organizowanymi w Afryce. "Jestem dumny" krzyczą jeden przez drugiego do kamery wielojęzycznej stacji "Euronews". Jak to dobrze, że znam dwa z jej ośmiu języków. Przynajmniej rozumiem o czym w ogóle mówią. Po polsku "Euronews" nie nadaje. Prezes Andrzej Urbański, był taki szef TVP z nadania PiS, nie wyraził swego czasu nawet ochoty odbycia rozmów z przedstawicielami tej stacji. Niech sobie jakiś tam "Euronews" nadaje po rosyjsku, turecku czy może arabsku, niemiecku lub angielsku i tak dalej. W Polsce to przecież mało kogo interesuje.

  W mistrzostwach wśród afrykańskich reprezentacji bierze także udział narodowa drużyna państwa o nazwie Wybrzeże Kości Słoniowej. Ale Polska to nie wybrzeże Atlantyku i nie słoniowe... Republika Côte d'Ivoire kwalifikuje się do mistrzostw świata, a Polska nie tylko, że się nie kwalifikuje, to jeszcze tuż przed mistrzostwami przegrywa w towarzyskim meczu z Hiszpanią 6:0. To najwyższa od... pięćdziesięciu lat porażka. Czy powinienem być dumny z tego, że znowu jesteśmy tam, gdzie jesteśmy....

  Jestem dumny, że najważniejsza jest Polska, sprawiedliwość, historia i solidarność. Tak lub z pewnością podobnie myślą zwolennicy Jarosława Kaczyńskiego. Czyli co najmniej co trzeci Polak. A może mniej, a może i (niestety) więcej. Są dumni, gdy prezes co chwilę przypomina naszą historię, walki o niepodległość, dumę narodową i gdy nawołuje do hasłowej solidarności i sprawiedliwości. I zaszczytem będzie dla nich oddanie na prezesa głosu w wyborach prezydenta Polski. Ładne hasła dają przyjemne poczucie dobrze spełnionego obowiązku, który tak naprawdę jest przywilejem. A potem winni będą... oni. Już nie ci sami, których miała na myśli Teresa Torańska w tytule swej głośnej książki.

  Jestem dumny, mamy chociaż Kubicę, Radwańską, ciągle Małysza i jeszcze Kowalczyk. I... to już prawie koniec listy. Więc krótka ona, może dokładnie tak samo, jak polskie autostrady. Ale teraz, w gorące dni czerwcowe A.D. 2010 świat żyje piłką nożną, zaczyna nią znowu żyć. A my kompromitujemy się "towarzysko" i na "dzień dobry" z Hiszpanią. Czy Smuda coś wyczaruje w ciągu najbliższych dwóch lat, czy wyjdziemy jako reprezentacja w czerwcu 2012 chociaż z grupy, do której weszliśmy tylko dlatego, że jesteśmy współorganizatorem Mistrzostw Europy... Mam poważne wątpliwości.

  Ale to jeszcze całe dwa lata. W tym czasie nie zabraknie nam z pewnością, tak typowego u nas hurra optymizmu,. Tej wiary bez jakiegokolwiek pokrycia w to, że teraz i że owszem. Ale nie dalej, jak w ubiegły piątek czytałem w "Gazecie Wyborczej", że już teraz wiadomo, że większości zaplanowanych na ME 2012 dróg w Polsce najprawdopodobniej nie będzie. Bo już teraz wiadomo, że terminów realizacji ich budowy się nie da dotrzymać.

  Podczas mistrzostw świata w piłce, które nie wiadomo dlaczego u nas (i z racji języka jeszcze na przykład w Hiszpanii) nazywa się się "Mundialem", Polakom przyjdzie kibicować... Brazylii, Włochom, może Niemcom, może Hiszpanii właśnie. Dumni mogą być inni. Czy oni też co chwilę mówią u siebie o solidarności, historii i sprawiedliwości...