Pan Zbigniew Kużmiuk w swojej notce przedstawia zagrożenia jakie niesie ze sobą podpisana przez prezydenta Komorowskiego ustawa o działalności leczniczej. Sposób w jaki przedstawił problemy jest słuszny i zagrożenia są zdiagnozowane w miarę poprawnie. Jeżeli skończy się to wszystko na tej jednej ustawie to przedstawione przez Autora problemy bez wątpienia dotkną przynajmniej część placówek medycznych oraz pacjentów. Diabeł jednak, jak zwykle tkwi w szczegółach.
Po pierwsze, poprawne funkcjonowanie szpitali (przypominam – po raz nie wiem już który, że Zakłady Opieki Zdrowotnej w Polsce od kilku lat są sprywatyzowane i jakoś nie ma kłopotów w dostępie do lekarza – oprócz tych wynikających z ograniczeń stawianych przez NFZ) zależeć będzie od kilku czynników:
- Odpowiednio skonstruowanej umowy prywatyzacyjnej.
- Sposobu zarządzania.
- Długofalowej polityki samorządów, tworzących zintegrowany system opieki zdrowotnej na danym terenie.
- Umiejętności pozyskiwania dodatkowych środków – to idzie wielu placówkom coraz lepiej.
To są czynniki zależne od samorządu i szpitala.
Po drugie, zależeć będzie od ustawodawcy oraz (niestety) dobrej woli Narodowego Funduszu Zdrowia, który jest płatnikiem i kontraktuje usługi medyczne.
Ustawodawca powinien:
- Wprowadzić system, dodatkowych, dobrowolnych ubezpieczeń kosztów leczenia – niestety na to się nie zanosi, jedynie jakieś mętne obietnice ze strony minister Kopacz. Nie mają one szans na realizację gdyż wymagają opracowań międzyresortowych oraz kilku innych działań – dotychczas nie podjętych, a nie zrobi się tego w parę miesięcy.
- Zlikwidować Narodowy Fundusz Zdrowia, który jest dyktatorem w kwestiach finansowania lecznictwa i ogranicza dostęp pacjentów do świadczeń, jak również marnuje pieniądze np. nie przyznając kontraktów (lub je mocno ograniczając) placówkom, które zostały świetnie wyposażone za pieniądze unijne oraz samorządowe, a teraz świecą pustkami, bo najnowocześniejsze – czyli najskuteczniejsze, metody leczenia są droższe i NFZ wybrał te tańsze czyli gorsze.
- Pieniądze na leczenie przekazać samorządom, które będą najlepiej wiedziały jak je wydać i dzięki temu będą mogły prowadzić długofalową politykę ochrony zdrowia bez obawy, że jakaś centralna instytucja nagle stwierdzi, że już nie płaci temu szpitalowi, a pieniądze da innemu.
- Wprowadzić odpowiednie procedury prywatyzacyjne i wzory umów zabezpieczające interesy szpitali, samorządów, pacjentów i przyszłego właściciela, tak aby potencjalny nabywca mógł uczciwie zarabiać i jednocześnie nie mógł przerobić placówki np. na hotel bądź według uznania likwidować poszczególnych oddziałów.
- Finansować ze środków centralnych placówki akademickie, które dzięki prowadzonym badaniom powinny nadawać ton i wyznaczać kierunek rozwoju medycyny w Polsce.
- Zlikwidować głupie przepisy, nakazujące szpitalom wydawanie ogromnych pieniędzy na sprzęt, który można kupić dużo taniej – szafka którą można postawić łóżku pacjenta kosztuje około 300-500 złotych, ta sama szafka, absolutnie niczym się nie różniąca i wykonana przez tego samego producenta ale posiadająca wymagany prawem certyfikat kosztuje około 1500 zł. Czyli płacimy ok. 1000 zł za sam papierek. To samo tyczy się innych sprzętów. Niech ktoś policzy ile to pieniędzy w skali kraju.
Zastrzeżenia można by mnożyć ale to kilka podstawowych spraw, które trzeba rozwiązać aby służba zdrowia działała w Polsce w miarę poprawnie, z korzyścią dla pacjentów oraz potencjalnych właścicieli oraz aby wykluczyć z prywatyzacji osoby (instytucje) przypadkowe oraz wręcz niepożądane, chcące robić „lewe” interesy. Inaczej czarne prognozy pana Zbigniewa Kuźmiuka mogą się ziścić.
Zapraszam wszystkich do głosowania na mój wpis "Proszę więc o dokument, że jestem Polakiem" , który został zgłoszony w kategorii polityka do konkursu na dziennikarza obywatelskiego 2010.
Inne tematy w dziale Polityka
