Urzędnik rządu niemieckiego od spraw mniejszości narodowych (oczywiście niemieckich) Pan Dr. Bergner powołuje się na swoje prawo, argumentując nieuznanie polskiej mniejszości narodowej przez niemiecką większość. Powołuje się mianowicie na to samo prawo, które jeszcze nie tak dawno zakładało, że terytorium na wschód za Odrą i Nysą należy do Niemiec, na to samo prawo, zgodnie z którym taki Michał Drzymała był Niemcem, nie wspominając o Arnoldzie Sapandowskim, admirale Józefie Unrug i generale Kazimierzu Raszewskim.
Doktryna narodowa państwa niemieckiego zakłada mianowicie, że jego obywatele są Niemcami. Doktryna plemienna, archaiczna i niezwykle skuteczna.
Rozmawianie z urzędnikami niemieckimi na tematy mniejszości narodowych, bez wcześniejszego uzgodnienia, kto dla nich jest Polakiem, a kto Niemcem, nie ma sensu. Mało tego, jest wysoce nieproduktywne, czego dowodzi już wcześniej zainstniały fakt podpisanie tzw. traktatu polsko-niemieckiego, będącym w tym zakresie prawnym nieporozumieniem.
Trwają rozmowy polsko-niemieckie przed 20 rocznicą świętowania podpisania traktatu.
Strona polska jak i niemiecka dążą do opracowania drobnej korekty pozwalającej na przedłuiżenia traktatu na następne lata i świętowanie rocznicy. Są to działania skazane na niepowodzenie, gdyż uczestnicy tych rozmów co innego rozumieją pod pojęciami i definicjami, które pracowicie wbudowują w konstrukcję protokołu końcowego.
Jak to było ?
Prawda pierwsza: jesteśmy Polakami!
Podstawą wszelkich rozmów jest to, że uznaje się rozmówcę za tego, kim jest.
Polakom w Niemczech odmawia się uznania ich jako Polaków.
Komentarze