Walkę z każdą epidemią powinno zaczynać się od specjalnych procedur przy usuwaniu odpadów komunalnych.
Tymczasem przed chwilą podjechała śmieciarka pod śmietnik blisko mojego bloku i nie zauważyłam zmian w postępowaniu. Pracownicy nie ubrani w kombinezony ochronne (w takie jak służby medyczne), maski, gogle…
Wrzut odpadków – ziuuu wszystko wpada z łomotem jak kartofle z worka do worka z porozrywanych przez ptaki i wolnożyjące koty worków na śmieci. Rozsiewany jak co dzień okropny smród w promieniu kilkudziesięciu metrów. Jeśli smród to masa bakterii nie tylko saprofitycznych. A wśród nich niewątpliwie… koronawirus z zasmarkanych chusteczek, zakrwawionych podpasek, tamponów, zasikanych pieluch… Zapewne na plastikowych butelkach drobiny śliny…
Próbuję sobie przypomnieć, kiedy ostatnio dezynfekowano u nas śmietnik… było to jakieś kilka lat temu, gdy zlali palonym wapnem.
Nie ma możliwości, aby pracownicy służb oczyszczania miast i gmin, liczeni w tysiącach na terenie całej Polski nie zetknęli się codziennie, a nawet kilka razy dziennie ze śmiercionośnym koronawirusem. Oni po pracy wracają do swoich domów, przytulają i całują żony, dzieci, rozmawiają z sąsiadami, odwiedzają sklepy, w których oddychają i dotykają produktów żywnościowych oraz kursują po dowolnie wybranych miejscach użyteczności publicznej.
Fajnie, prawda?
Czy ktoś słyszał lub czytał, aby nasze władze zabezpieczyły nas przed szerzeniem się epidemii tą drogą? Bo ja nie. W radio i stacjach telewizyjnych milczenie w tym temacie. W prasie drukowanej też nic nie znalazłam. Więc jeśli zapomniano o najważniejszej drodze szerzenia się epidemii, to mobilizacja na pozostałych wydaje się być kabaretem.
P.S.
Właśnie! Przypomniałam sobie o nurach śmietnikowych, którzy również liczeni w tysiącach na terenie Polski, codziennie nachalnie grzebią po kontenerach, a potem polegują na ławkach w parkach, w autobusach komunikacji miejskiej i dotykają nigdy nie mytymi rękami wszystkiego co możliwe.
