W 35 rocznicę wprowadzenia stanu wojennego, po obserwacji obchodów i komentarzy w TV, dochodzę do wniosku, że komunizm w nas nigdy nie umrze. Bo nie chcemy. Jest sensem życia Polaków.
Jedna strona polityczna widzi komunistów w drugiej. Druga – w pierwszej. Nieustające wzajemne oskarżenia w deseń:
- To wy mówicie głosem komunistów!
- Nie, nie. Właśnie, że wy uprawiacie komunistyczną propagandę!
- To wy zawłaszczacie państwo jak komuniści!
- A właśnie, że wy odbieracie prawa i wolność obywatelom jak komuniści!
- To wy macie w szeregach i bronicie komunistów!
- No przecież to wam nie przeszkadza, że macie u siebie komunistów i czcicie zmarłych komunistów!
Komunizm jest motorem życia – podnieca, napędza, popycha do działania, doprowadza do ekstazy…
Dzięki komunizmowi można zaistnieć, można zostać zauważonym, zrobić karierę…
Komunizm jest wspaniałym narzędziem do przykrycia własnej mierności intelektualnej, niekompetencji, indolencji, pustoty umysłowej.
Gdyby zabrać Polakom komunizm – nie zostałoby nic. Pustka. Zero pomysłów na teraźniejszość, zero planów na przyszłość.
Gdyby zabrać Polakom komunizm – nie zostałoby nic. Nie byłoby polityki, polityków, rządzących, opozycjonistów, głosowań, ustaw, marszów, demonstracji, poruszonej Europy… i wszystkiego tego, co jest efektem naszych narodowych sił witalnych, napompowanych pożywką zwaną „komunizm”.
Gdyby zabrać Polakom komunizm… O pardon. Coś jednak by zostało. Chuj, dupa i kamieni kupa. Taka jest polska rzeczywistość. Straszna, prawda? Chuj, dupa i kamieni kupa jako efekt naszej ciemnoty, pustoty intelektualnej, nieudolności, bezradności… Tylko się powiesić.
Dlatego niezbędny jest komunizm, by warto było żyć, by życie miało sens!
I choć autentyczni komuniści odchodzą w zaświaty i niedługo wymrą jak dinozaury, to jednak pozostały… ich dzieci, wnuki, a nawet prawnuki.
Komunizm wiecznie żywy!
