Rękopiśmienne świadectwa Noweg Testamentu (NT) są znacznie liczniejsze niż jakiegokolwiek innego tekstu starożytnego. Znamy ponad 3100 rękopisów z ciągłymi tekstami greckimi, chociaż wszystkie za wyjątkiem 42 zawierają tylko część NT a kilka ma charakter fragmentaryczny. Większość ich pochodzi z okresu bizantyjskiego (pięć stuleci przed wynalezieniem druku) a kilka małych fragmentów papirusowych z II wieku. Obszerniejsze rękopisy w większej liczbie pochodzą z czasów późniejszych. Rękopisy dzielone są na kodeksy papirusowe pochodzące z II-VII wieku. Uncjały (majuskuły) pisane na pergaminie dużymi literami pochodzące z III-X wieku, oraz minuskuły pisane na pergaminie albo papierze małymi i dużymi literami i znane począwszy od IX wieku. Oprócz rękopisów z greckimi tekstami ciągłymi posiadamy 2403 rękopisy greckich lekcjonarzy, kilka tysięcy rękopisów wersji łacińskich, syryjskich i koptyjskich oraz mnóstwo cytatów z NT w pismach wczesnych ojców Kościoła. Te wszystkie świadectwa są uwzględniane przez krytyków tekstu prze rekonstrukcji tekstu oryginalnego.
Jak dobrać się do tekstu oryginalnego? Otóż już w najwcześniejszych papirusach NT można dostrzec, że niektórzy kopiści pozwalali sobie w niewielkim zakresie na poprawianie tekstu, w celu ułatwienia zrozumienia dwuznaczności czy niezgodności sensu czy trudności gramatycznych czy składniowych, a które miały być rezultatem pomyłek poprzednich kopistów. Zatem wprowadzane zmiany i dodatki nie miały zmieniać tekstu ale właśnie przywracać mu pierwotny stan (wzmacniać, ujednoznaczniać, dookreślać). Przez to tekst większości rękopisów średniowiecznych wydaje się „gładszy” i jaśniejszy niż tekst rękopisów z III czy IV wieku. Z tego względu najważniejsza reguła głosi, że lekcja trudniejsza jest prawdopodobnie formą oryginalną, gdyż ona wyjaśnia powstanie innych lekcji. Inne reguły wynikają z rozwinięcia tej pierwszej. Wyżej cenione są lekcje poświadczone przez tradycję niż te opierające się na późniejszym świadku. Najbardziej znane rękopisy „dobre” to kodeksy Vaticanus i Sinaiticus z IV wieku. Kodeks watykański ostatnio zyskał jeszcze na znaczeniu gdyż jego tekst Ewangelii Łukasza i Ewangelii Jana został potwierdzony przez kodeks papirusowy (P75) z początków III wieku.
Dodać należy, że autorzy NT pisali na papirusie (sprasowane łodygi rośliny papirusu), materiale szybko rozkładającym się pod wpływem wilgoci i światła, dlatego też ich oryginały uległy zniszczeniu i ten sam los podzieliły kopie z pierwszych wieków. Ale specjalni badacze sprawdzili, porównali i oznaczyli odnalezione najstarsze fragmenty (rodzaj pisma, struktura papirusu) i ponumerowali od 1 do 68. Okazuje się, że pisma NT były przepisywane już bardzo wcześnie, a że dziś nie dysponujemy pełnymi rękopisami z najstarszych czasów to nie wina braku zainteresowania czy nieuwagi.
W roku 1935 ujawniono istnienie i zawartość papirusu P52 – Rylandsa greckiego, odnalezionego w piaskach Egiptu króciutkiego tekstu o niebywałym znaczeniu bo zawierającego 114 liter z Ewangelii Jana, która jest chronologicznie najpóźniejsza. Uczeni zgadzają się, że został on spisany najpóźniej w 125 r, ale był kopią oryginału sporządzonego jeszcze wcześniej w Efezie.
W roku 1956 odnaleziono P56 z całą Ewangelią Jana, a pochodzi z roku 150.
W 1930 r. w Egipcie odnaleziono dużą część NT – P45 spisaną przed rokiem 200.
Aby pojąć jakim niekwestionowanym autorytetem jest NT, trzeba zauważyć, że w przypadku pisarzy greckich czas jaki minął od powstania oryginału a pierwszym manuskryptem w naszym posiadaniu wynosi co najmniej 1200 lat.
Najstarszy zachowany rękopis dzieł Platona (zmarł 345 przed Chrystusem) został napisany dopiero w roku 895 po Chr.
Najstarszy kompletny rękopis Homera (żył około 800 lat przed Chr.) pochodzi z XIII wieku. Dzisiejszy tekst Sofoklesa opiera się na kilku papirusach i jedynym rękopisie pochodzeniowym z około 800 r.
Mimo takiego stanu rzeczy studium krytyczne autorów klasycznych nigdy nie twierdziło, że trzeba w całości zaprzeczyć autentyczności tekstu czy wręcz istnieniu ich autorów. Podejrzenie, negacja i odrzucenie zostały zarezerwowane tylko dla Jezusa z Nazaretu. Nie brak i dziś „naukowców”, którzy dowodzą, że Ewangelie „dotarły do nas poprzez bardzo późną tradycję rękopiśmienną”, i że najstarsze sięgają zaledwie okresu bardzo oddalonego od czasu ich pierwotnej redakcji” To co należy powiedzieć o specjaliści od np. Platona, opracowującym manuskrypty, które od teksów oryginalnych dzieli około 1300 lat??
W 1939 r. podczas wykopalisk w Herkulanum odkryto na ścianie bardzo wyraźne odbicie krzyż w części willi patrycjuszy, przeznaczonej dla niewolników. Wokół krzyża znajdują się gwoździe, które podtrzymywały drzwiczki lub malowidło religijne. Dom zalała lawa podczas wybuchu Wezuwiusza w 79 r po Chr. A więc chrześcijaństwo znalazło dość czasu aby dotrzeć do Włoch z Palestyny i ustanowić tam kult religijny.
W 1968 r w Kafarnaum, wg Ewangelii w mieście Szymona Piotra, odkryto skromny dom nie różniący się zbytnio od otaczających go za wyjątkiem jednego szczegółu. Jego ściany pokryte s freskami i rysunkami ( z użyciem słów greckich, syryjskich, aramejskich i łacińskich) zawierające wezwania do Piotra aby uzyskać jego wstawiennictwo u Boga. Dom został przekształcony w I wieku na miejsce święte, zatem to najstarszy znany Kościół (poświęcono go zresztą w V wieku Apostołowi).
Ale to świadczy, że jeszcze przed 100 rokiem kult Jezusa nie tylko był w pełnym rozwoju, ale potwierdzona też jest w pełni „kanonizacja” Jego uczniów, już wtedy wzywanych jako świętych.
W Ewangelii najstarszej, Markowej, oddającej przepowiadanie Piotra właśnie, znajdujemy trzy fragmenty (w rozdziale drugim (5) (28) i w rozdziale trzecim (1-6)), które szkoła krytyczna uznaje za najstarsze przepowiadanie (kerygma), a w których sam Jezus mówi, że jako Syn Człowieczy jest zdolny odpuszczać grzechy oraz jest panem szabatu. Na tak niesłychane bluźnierstwo odwieczni rywale (jeśli nie wrogowie) uczeni w Piśmie, faryzeusze i Herodianie solidarnie naradzają się w jaki sposób najszybciej wysłać na śmierć bezbożnika przypisującego sobie władze należące tylko do Jahwe. I to miałby wyssać z palca prawowity Żyd palestyński autor Ewangelii Marka?
Ubóstwienie Jezusa nastąpiło nagle i zostało ogłoszone przez Żydów z tego samego pokolenia co ów zagubiony kaznodzieja, skazany przez najwyższe zgromadzenie Izraela. Jeden gest zapełnił przepaść jaka nigdy nie została przekroczona pomiędzy Jahwe a zwykłym śmiertelnikiem.To co się tam stało?
Inne tematy w dziale Kultura
