Jest to historia z Nowego Yorku sprzed kilku lat. Kalief został oskarżony o kradzież plecaka, na co nie było żadnych dowodów, więc system sprawiedliwości USA chciał chłopaka po prostu zmusić do przyznania się do winy. Kalief Browder czuł się jednak niewinny i nie miał zamiaru przyznawać się do czegokolwiek. Żeby wymusić na nim przyznanie się do winy, przetrzymywano go w izolatce. Łącznie spędził w izolatce kilkanaście miesięcy co odbiło się na jego zdrowiu. Zaczął słyszeć głosy, dziwnie się zachowywał i ostatecznie po wyjściu na wolność popełnił samobójstwo. Z nastolatka stał się po prostu człowiekiem zombi, który nie nadawał się do życia w społeczeństwie.
Sprawa Kaliefa Browdera była w USA bardzo głośna. Na jej bazie Barack Obama zmienił prawo dotyczące izolowania więźniów. Przyjmuje się, że 2 miesiące spędzone w izolacji mogą nieodwracalnie zmienić człowieka. Stefan W. jak dziś przeczytałem przesiedział w izolatce 2 lata. Nie były to takie warunki jak te w USA, bo Stefan W. miał radio, a potem także TV, no ale jak powiedziała jego matka, w pewnym momencie z tego TV zaczęły wychodzić głowy, co nie jest niczym dziwnym. Z nami wszystkimi stało by się coś podobnego, gdybyśmy byli trzymani w izolacji od świata. Ciekawe jest też oświadczenie służby więziennej, która ogłosiła, że Stefan W. nigdy nie był izolowany od więźniów. Myślę po prostu, że świetnie zdają sobie sprawę z tego co zrobili i czego winą był jego stan. Wszedł do więzienia człowiek, wyszedł zombi.
Na podstawie historii Kaliefa Browdera został nakręcony film dokumentalny: "Time: The Kalief Browder Story". Warto ten film obejrzeć, żeby zrozumieć co jest dla więźnia najgorsze i co tak na prawdę ich degraduje w więzieniu. Nie jest to przemoc, a jest to izolacja. Izolacja, która z jednej strony ułatwia pracę służbie więziennej, a z drugiej pozwala łamać niepokornych więźniów.
