Dzieci uwielbiają magików. Kuglarskie sztuczki rozbudzają ich wyobraźnię, ot hokus pokus i czary mary. Kilka lat później przychodzi rozczarowanie, kiedy Święty Mikołaj okazuje się tatą w piżamie. I tu zaczyna się proces transformacji - wiarę zastępuje logika, sceptycyzm i wyzwanie rzucone dziecięcej enigmie. Tu bierze swój początek patrzenie magikowi na ręce i próby odkrycia stworzonej przez niego iluzji, zamiast zachwytu nad kunsztem artysty i cieszenie się wizją jego świata.
O ile czarowanie dzieci, to czysta zabawa dla wszystkich uczestników, o tyle później urasta to do starcia ego, czyli kto kogo przechytrzy. Niejednokrotnie zaobserwowałem na twarzy magika satysfakcję, kiedy zwiódł bufona cwaniaka, udawadniając mu wyższość swojego kunsztu. Szyderczy uśmiech na twarzy wystarczył, by wyprowadzić z równowagi najbardziej zadufanego w sobie snoba, który niby wiedział lepiej...
Taki sam grymas satysfakcji można dość często dostrzec u prezesa Kaczyńskiego, kiedy niczym wytrawny prestidigitator wyciąga, ku zaskoczeniu publiki, kolejnego króliczka z czarnego cylindra i rzuca go na pożarcie medialno-politycznej sfory. Ta goni króliczka, by wkrótce uświadomić sobie, że po raz kolejny dała nabrać się na kuglarską sztuczkę. W tej sytuacji, w pełni uzasadniony jest skowyt, a niekiedy ujadanie, jak w przypadku Jadzi Staniszkis...
Raz puste krzesło prezydentowej, raz dojna Polska, raz wybaczenie bez kary, raz komisja wenecka, raz niezależny Kukiz, raz Trybunał Konstytucyjny, raz Orban, raz padłe klacze w Janowie... Raz za razem, królik wyskakuje z cylindra i hokus pokus. A prezes przy porannym goleniu mruczy pod nosem przebój Skaldów:
Nie o to chodzi by złowić króliczka,
Ale by gonić go,
Ale by gonić go,
Ale by gonić go!
A tym czasem światełko w tunelu, pociąg pancerny, brygada czołgów, USS Enterprise prze do przodu, gdzie nikt jeszcze nie dotarł...
