Przy okazji wielkich programów społecznych wynikających z uszczelnienia podatków i rozkręcenia gospodarki obserwujemy niesamowite zjawisko wielkiej życzliwości Polaków dla każdego, by mu też się lepiej powodziło. Rodziny z dziećmi otrzymują realne wsparcie? Ale czemu tylko rodzice z dziećmi? Dać też parom bezdzietnym, nawet związkom homoseksualnym! Policjanci otrzymali podwyżkę? Czemu biedni nauczyciele mieliby nie dostać? Emeryci dostaną wsparcie? Ale czemu rząd nie chce dać też rencistom? Aaaa... też dostaną, to czemu nie chce dać niepełnosprawnym?!
Zaraz dołączą urzędnicy, służba zdrowia, że za mało ostatnio wytargowała. Żołnierze może też przestaną się cieszyć swoją podwyżką, skoro inni potrafią wywalczyć więcej. Rolnicy zarządają wyrównania dopłat unijnych natychmiast (sianko subito!), a zaraz po nich najniżej zarabiający, że najniższa krajowa za mało była podnoszona. Bezdomni zarządają domów, a fundacje większego wsparcia publicznego dla szczytnych celów. Śmieciarze za śmierdzącą pracę dodatku od państwa, a robotnicy dwukrotności pensji Ukraińca przy gwarancji zatrudnienia.
Każdy oczywiście popiera protest i żądania innych, bo przecież wszyscy za mało zarabiamy i mamy szczególnie wymagające warunki pracy. Wszystkim się należy. Nikomu nie żałujemy. Niech każdy ma lepiej, skoro doczekaliśmy się rządu, który znalazł garniec ze złotem na końcu tęczy, ale... nie lepiej ode mnie, bo wtedy będę chciał jeszcze więcej, by przypadkiem jakaś kasjerka z biedronki lub nauczyciel wychowania fizycznego nie zarabiali tyle, co ja, i nie zrównali się prestiżem, bo to byłoby... hańbiące.
