Wśród państw, które w 1948 r. jako pierwsze uznały państwo Izrael, znalazła się Polska.Początkowo mogło się wydawać, że spełnienie żydowskich marzeń o własnym państwie w Palestynie będzie jedynie przejściowe i Izrael nie przetrwa. W rezultacie kilku kolejnych wojen żydowsko-arabskich stało się jednak inaczej.
Watykan również uznał państwo Izrael i ustanowiono obustronne stosunki dyplomatyczne. Wydawało się, że w dialogu dokona się wymierny postęp. Skoro chrześcijanie uznali państwo Izrael, a więc i żydowskie prawo do ziemi Izraela, stało się jasne, że nie ma przyczyn teologicznych, które uzasadniałyby jakiekolwiek kontrowersje w tym względzie. Ale pojawiły się nowe trudności. W istocie istniały już wcześniej, ale przemilczano je bądź bagatelizowano. Chodzi zwłaszcza o fakt uprawomocniania żydowskich roszczeń do Palestyny przez posługiwanie się Pismem Świętym. Od początku istnienia państwa żydowskiego przybywali do niego osadnicy, którzy z Biblią Hebrajską w ręku realizowali zamysł pełnego podporządkowania sobie całej Palestyny. Szczególną rolę odgrywała Księga Jozuego i Księga Sędziów. Zarówno na terytorium, na którym w 1948 r. powstało państwo Izrael, jak i po 1967 r. na okupowanych terytoriach arabskich wywłaszczano ludzi, zagarniano ich ziemię i budowano nowe osiedla, powołując się często na precedensy biblijne, traktowane jako zobowiązanie i podstawa tej polityki.
Żądania strony żydowskiej szły w tym kierunku, aby chrześcijanie popierali i uprawomocniali żydowskie roszczenia, oraz sposoby działania. Biblię oraz jej lekturę chrześcijańską Żydzi traktowali instrumentalnie.
Także w ostatnich latach uważna i rzetelna obserwacja wydarzeń w państwie żydowskim pokazuje, że wdraża się tam politykę siły. Faktem jest też, że nakręca się tam spirala nienawiści i gwałtu. Strona żydowska przedstawia "swoich" Arabów wyłącznie jako terrorystów, nazywając ich "nazistami". Kamieniom Palestyńczyków jest przeciwstawiana ogromna siła zbrojna.
W ostatnich latach, szczególnie po nawiązaniu stosunków dyplomatycznych między Polską a Izraelem, a potem po zniesieniu obowiązku posiadania wiz, znacznie wzrosła liczba Polaków, którzy sytuację w Izraelu znają z autopsji. Chodzi przede wszystkim o tysiące pielgrzymów do Ziemi Świętej, którzy nie muszą już poprzestawać na przekazach telewizyjnych i wieściach z prasy, lecz mają własne rozeznanie o tym, co się tam naprawdę dzieje. Z tą wiedzą muszą się liczyć także osoby zaangażowane w dialog.
