Przedstawiamy komentarz Pana Wojciecha Pawlaka, byłego Prezesa OBOP oraz dyrektora TVP2.
Podróż warszawską taksówką w dniu protestów emerytalnych może być bardziej pouczająca niż sto sondaży. Już na wejściu, podając nazwisko, usłyszałem w odpowiedzi niemiłe warknięcie. Po paru chwilach zrozumiałem dlaczego. Taksówkarz („od prawie 40 lat za kółkiem”) – nienawidził wszystkiego, co mu się kojarzy z wicepremierem Pawlakiem, który „naobiecywał, a potem zdradził ludzi, żeby swoją tłusty kuper wozić w najnowszym modelu mercedesa”. Wiedział o czym mówi, ponieważ od lat zbiera modele samochodów tej marki, choć sam jeździ kompaktowym chevroletem. „Wie Pan, taki mercedes z kwadratowymi światłami…. Tak sobie oszczędzają na nas, a człowiek będzie teraz tyrał do samej śmierci. Chyba już ich zupełnie pogięło. Kolega Wiesiek, który miesiąc temu przeszedł na emeryturę zawinął się nie wiadomo kiedy. Inny kolega brał emeryturę może ze trzy miesiące, no i teraz patrzy jak za jego składki Pawlak ogląda gołe baby w swoim laptopciku. Co oni, k…a, sobie myślą? Zrobią z nas dziadów, na starość jak za Niemca będziemy tylko oglądać na wystawach golonki i kiełbasy. I po co to, Panie, wszystko? Skąd wiedzą, co będzie za dwadzieścia lat, jak pogody na jutro nie mogą zgadnąć?”. Niech pan uważa, „Nauka Jazdy”! – krzyknąłem widząc jak najeżdża na stojący przed nami pojazd. „Widzi Pan, jak ich uczą jeździć? Panienka siedzi obok instruktora, a on zamiast na drogę, to patrzy między jej nogi. Co za świat....A wie Pan jaką oni wodę piją? W „Nauce Jazdy” - zapytałem? „Nie, w jakiej tam nauce jazdy, w rządzie! Taką w zielonych butelkach, francuską, po siedem złotych butelka. Takie mają delikatne żołądki. Woda, rozumie Pan! Telefonów od ucha nie odejmują, na paliwo wydają tyle, że można Ziemię objechać, a Tamten, wie Pan który, dwa razy w tygodniu lata do domu samolotem to i na wszystko ma czas, i na piłkę, i na tenisa. A ja, proszę Pana, 70 godzin w tygodniu siedzę za kółkiem i nie mam czasu umyć mojej starej okien na święta. Dopiero jedno mi się udało wczoraj, po ciemku kończyłem. Ale muszę, bo jej nie wystawię, jeszcze mi przez okno wypadnie”. W tym momencie zadzwonił telefon. Odwrócił się do mnie i mrugnął okiem – „Muszę odebrać, kierownik dzwoni…. Cześć Jagusiu, zadzwonię za chwilę, tylko pasażera wysadzę. Pawlak się nazywa…. Nie, nie…. tamten to jeździ mercedesem, no wiesz tym z tymi kwadratowymi światłami…. Nie, chyba nie rodzina, niepodobny, lepiej mu patrzy z oczu….. Całuski kochanie”. Dziękuję za komplement - podziękowałem na wszelki wypadek i zacząłem szukać gotówki. Zatrzymał się pod bistro, gdzie byłem umówiony na lunch. Z uczuciem ulgi otworzyłem drzwi auta. Facet w stanie takiego rozemocjonowania bez wątpienia nie powinien prowadzić samochody na warszawskiej, emerytalnie zakorkowanej ulicy. - Naprawdę nie jestem rodziną tego pana – rzuciłem na odchodne. „Przecież widzę, że przypomina pan człowieka. Ale niech Pan się nie cieszy, nie dożyj Pan do tej emerytury”. Zobaczymy – odpowiedziałem – sam Pan powiedział, że nawet jutrzejszej pogody nie da się przewidzieć. Uśmiechnąwszy się do niego zatrzasnąłem drzwi chevroleta i skierowałem się do bistro . Jak dobrze, że nie podają tu wody Perrier – pomyślałem.
Według badań CBOS dziewięciu na dziesięciu Polaków jest przeciwko podwyższeniu wieku emerytalnego.
