Pierwszy krok w chmurach

Było to jakieś dwa, trzy lata temu.
Znajoma, na co dzień fryzjerka, niekiedy aktorka amatorskiego teatru przedstawiła mi swojego znajomego, który chciał napisać scenariusz filmowy.

Scenariusz miał być o marzeniu i o rzeczywistości.

O marzeniach chłopca który chce latać, pilotować samoloty. I o rzeczywistości studenta wydziału lotniczego politechniki, który przez szereg lat zmagając się z fizyką, matematyką, tępą ekierką i bez wigoru rygorem, własnym organizmem i zdrowiem, mozolnie czołga się, grzęźnie, wlecze ze stopnia na stopień, sunąc zupełnie bezskrzydły w górę drewnianą chybotliwą drabiną.

I miał być też o chłopcu gdy dorósł, o studencie który te studia skończył, o pilocie który opowiada chłopcu, że żeby naprawdę latać, trzeba się czołgać.

I bywa tak właśnie, jak mniemam, czasem po latach, że można wiarę obejrzeć z dwóch stron. Tej i tamtej.

Jak pisze Adam Mickiewicz:

Na co będą potrzebne, pytało pachole,

Trójkąty, czworoboki, koła, parabole;

Że potrzebne, rzekł mędrzec, musisz teraz wierzyć,

Na co potrzebne, zgadniesz, gdy zaczniesz świat mierzyć.