"Mam Atomowego Antoniego i nie zawaham się go użyć"

Siegnięcie po broń ostatniej szansy, jaką dla PO, a właściwie dla całej III RP, był zawsze Antoni Macierewicz, świadczyć musi o głębokiej desperacji sięgających.

Warto przy tym zauważyć, że najwyraźniej ich samopoczucia nie są w stanie poprawić usłużne sondaże, wedle których, a to PO pozytywnie drgnęło, a PIS trochę spadło, a to że Wielka Koalicja Przetrwania Okradających ma szansę. Bo wyciąganie tego, zabytkowego już nieco straszaka w trakcie delikatnej, propagandowej operacji pompowania sejmowych kurdupli, z których miałby powstać antypisowski zaciąg, to nie tylko dowód narastającego obłędu, ale także działanie przeciwskuteczne.

W zderzeniu z rzeczywistymi zagrożeniami, jakich od miesięcy nie szczędzi nam władza - choćby islamscy "uchodźcy", którymi ostatnio zaczął wszystkich straszyć nawet Klul Eulopy - Wirtualnie Upiorny Antoni jawi się jako straszydło z czasów dziecięcej sypialni.

Co więcej, demonstracyjne potrząsanie nim nawet ponad głowami ludzi, starających się jeszcze znaleźć jakiekolwiek argumenty za poparciem potrząsających, może jedynie wzbudzić u nich furię wobec urządzających takie, jarmarczne spektakle. Zachęcając wielu z nich, niektórych być może po raz pierwszy w życiu, do głębszego przyjrzenia się plątaninie ordynarnych kłamstw i przeinaczeń, jakimi i tym razem próbuje się ich potraktować.

Kochany Koszmarze, który nami, oby już jak najkrócej, rządzisz. Wy wciąż tkwicie w wirtualnym, pracowicie przez siebie zbudowanym świecie. W cieniu symboliki żyrandola, który rąbnął Bronek i który, w związku z tym, będzie jego, no i, ma się rozumieć, wasz, po wsze czasy.

Tymczasem prawdziwy świat i rzeczywiste, związane z nim troski ludzi, którzy już raz w tym roku dali jasno do zrozumienia, że pewna epoka się skończyła, zdają się was omijać. Tak jak zrozumienie tego, co naprawdę wyniósł, "wypożyczył" z Pałacu Bronek.

A on wytaszczył stamtąd na światło dzienne, na środek największego placu w stolicy, przed wszelkie kamery i oczy przechodniów, waszego trupa.

I nawet Antoni Macierewicz w swojej najlepszej, demonicznej formie, choćby nie wiem jak się starał, tego trupa i zapachu, jaki wokół rozsiewa, nie przesłoni.