Trzeba ją kochać. Trzeba się w niej zadurzyć do szaleństwa, świata poza nią nie widzieć, spać z nią i budzić się nad ranem z radosnym uśmiechem, bo przecież ona gdzieś tam jest. Czeka na nas, zadumana. Śni sobie jeszcze porannym snem, owa niewybudzona smukła nimfa. Czasem tylko któryś z porannych żuli wybudzi ją ze słodkiego letargu i wleje w siebie, profanując tym samym jej uświęconą szklistość. Ale to żul i co jak co ale on to już na pewno wódeczki nie kocha. Ani winka żadnego też nie, nawet tego najtańszego płynu wódko podobnego, który zawsze stoi na najniższych pólkach sklepowych w zakresie cen od 3,50 do 6 złotych. Choć żłopie je to nie kocha. Nie ma w tym jego pijackim życiu niczego co by świadczyło o jego miłości do flaszeczki.
Bo miłością do wódki jest tak samo jak miłością do kobiety. Facet, który da sobą rządzić od razu przegrał. Poległ jak kawka. Całe piękno tego świata, wszystkie mistyczne uniesienia, odwaga w zdobywaniu nowych, wspaniałych wrażeń i wzruszeń zostanie mu zasłonięta przez malutki pantofelek na szpilce. Taki facet przylgnie do tego obcasika, wierny i mierny, i sądzić będzie, że tak wygląda miłość, i że właśnie taka postawa jest przez kobiety pożądana. Otóż – moi państwo – nic bardziej błędnego! Pożądany dla kobiety facet to taki, który popatrzy na nią z góry, a nawet przyfrunie do niej, ona zaś spojrzy na niego z podziwem, a on poda jej rękę by pofrunęła razem z nim gdzieś w chmury! Pożądany facet to taki, który nie da sobą rządzić, ale taki który otworzy kobiecie niebo. Taki który powie:
- Zobacz najdroższa – to jest niebo! Chodź za mną. A jeśli nie chcesz, jeśli się boisz, jeśli jesteś niepewna siebie, to ja cię po prostu porwę do tego nieba! Bo cię kocham!!!
Taki facet jest potrzebny kobiecie i taki kocha naprawdę. A co z tym, który się uczepił pantofla? Z tym totalnie uzależnionym od zdania kobiety? Nawet gdyby sama chciała się wzbić ku chmurom to taki gość, uczepiony jej obcasa, jest tylko ciężarem, tym co ciąży i przeszkadza by sięgnąć nieba. Czy taki ktoś kocha kobietę? Oczywiście, że nie! Jeżeli ktoś uważa, że miłość to uległość, zagłaskiwanie i poddawanie się woli rzekomo kochanemu obiektowi, to taki ktoś totalnie się myli w swoim rozumieniu prawdziwej miłości.
Dokładnie tak samo jest z miłością do wódki. Jeśli ją kochamy to nie pozwolimy na to by nami rządziła. Bo jeśli tak się stanie to będzie klęska. Nawet większa niż ta z kobietą. Bo kobieta nas może opuścić, czego wódka nie zrobi nigdy. Kobieta może odejść od ciamajdy przytulonego do jej obcasa i znaleźć sobie faceta, który porwie ją między obłoki. I taka sytuacja będzie jedynie klęską ciamajdy, który straci swój ciepły kącik, swój punkt życiowego oparcia jakim jest damski pantofelek. Jeżeli zaś uzależnimy się od wódki, jeśli na świat będziemy patrzeć przez szkło zakupionej w osiedlowym monopolowym półlitrówki, to ta, w przeciwieństwie do kobiety, nigdy od nas nie odejdzie. Więcej: przylgnie tak, że będąc od niej uzależnionymi, będziemy jej nienawidzić. A ona? Ta wódka? Wódka zamiast dawać radość stanie się pozbawioną skrupułów dziwką. I nie dlatego, że tak chciała, bo to, że wódka staje się dziwką, to nie jest jej wybór. Dziwkę z wódki robi ten kto jej nie kocha.
Jakie są objawy braku miłości do wódki? Ano takie same jak do kobiety! Jeśli jakiś facet bierze kobietę, kiedy tylko chce, nie zważa na jej potrzeby, jest wulgarny, śmierdzący, jednego wieczora wali z otwartej w policzek, a drugiego żąda seksu, to jasne jest, że taki gość nie kocha tej kobiety tylko zrobił sobie z niej dziwkę. A wódka? Jeśli pijemy ją kiedy tylko się da i gdzie się da, jeśli właśnie rzygaliśmy po niej, klnąc przy tym, a potem dalej ją pijemy, jeśli nie możemy bez niej żyć, a ona nas prowadza na manowce i niszczy nam zdrowie, to znaczy, że przestaliśmy kochać wódkę, a zrobiliśmy z niej dziwkę. I jako dziwka nas wykończy.
Kochajmy wódkę, drodzy panowie. Pijmy ją, kochając równocześnie. Nie róbmy z niej dziwki. Taki mam apel.
