Zapewne niejeden z czytelników tego bloga zna te słowa: "Na to mamy cztery ściany i sufit, aby brudy swoje prać w domu i aby nikt o nich nie wiedział." Niejeden być może chętnie by się pod nim podpisał, mimo, że w szkole byliśmy uczeni, że jest to postawa drobnomieszczańska, czy wręcz kołtuńska, więc niewłaściwa, ale zdaje się, że kołtuneria dumna jest z tego, czym jest.
Czytam sobie, w wolnych chwilach Egipt: haram halal Kalwasa i z przerażeniem dostrzegam coraz więcej analogii z Egiptem. Tam również największym z grzechów, jest na zewnątrz mówić o tym, co jest wewnętrzną naszą sprawą. Poza tym, zachód jest zepsuty i zły, więc nie ma co ufać mu, ani zawierzać naszych trosk i "sekretów".
Że tak właśnie powinno być?
A co, gdy w domu mnie gwałcą, ojciec gwałci, matka milczy? Mam te nasze brudy w w domu prać? Na to mamy właśnie cztery ściany i sufit? A co, gdy w domu źle się dzieje, w pracy, w kościele? Wewnątrz mam te brudy prać w swoich czterech ścianach i suficie? A co, gdy wewnątrz znikąd pomocy, bo nikt o brudach słyszeć nie chce, bo na zewnątrz taką dobrą jestśmy rodziną?
Nie chcę, żeby mój kraj był Egiptem, nie chcę, żeby był domem Pani Dulskiej, nie chcę, żeby mnie gwałcili i kazali milczeć. A ci co każą milczeć, niech pamiętają, czego też przecież się w szkole uczyli: prawdziwa cnota krytyk sie nie boi...
