Złudne oczekiwanie

Pozytywne myślenie – złudne myślenie w oczekiwaniu na diagnozę

—

Mówią: myśl pozytywnie, a wszystko się ułoży.

Ale gdy człowiek siedzi w poczekalni życia,

między jednym oddechem a drugim,

między nadzieją a strachem –

te słowa brzmią jak echo z obcego świata.

—

Bo w chwilach, gdy czas przestaje płynąć,

a cisza kłuje bardziej niż ból,

pozytywne myślenie staje się maską,

za którą ukrywa się bezradność.

Nie chroni, lecz odsuwa od prawdy,

rozmazuje kontury rzeczywistości,

jakby serce nie mogło unieść pełnego ciężaru lęku.

—

Czekanie na diagnozę to podróż przez mgłę –

nie widać nic poza szarym jutrem,

a jednak trzeba iść, słysząc jedynie własne kroki.

Wtedy łatwo wmówić sobie, że świat jest łagodny,

że ból to tylko etap, a zło ominie nas szerokim łukiem.

Lecz taka wiara bywa krucha jak szkło,

pęka przy pierwszym dotyku prawdy.

—

Bo pozytywne myślenie nie zawsze leczy –

czasem usypia czujność,

zamyka oczy, które powinny patrzeć.

Nie pozwala zapłakać,

nie pozwala się bać,

a przecież właśnie te łzy, ten lęk,

są świadectwem życia,

dowodem, że jeszcze czujemy, jeszcze jesteśmy.

—

Realizm nie jest wrogiem nadziei.

To on pozwala jej oddychać prawdziwym powietrzem.

To on mówi: może będzie dobrze, a może nie,

ale cokolwiek się stanie – przetrwam.

Taka nadzieja nie krzyczy,

nie wymaga uśmiechu na siłę,

nie boi się ciemności,

bo wie, że światło bywa w niej ukryte.

—

Czekając na diagnozę, nie potrzeba więc

fałszywego słońca ani słów z poradnika.

Potrzeba ciszy, w której można usłyszeć siebie.

Potrzeba odwagi, by spojrzeć w oczy nieznanemu,

nie zaklinając losu, lecz przyjmując go takim, jaki jest.

—

Bo prawdziwe pozytywne myślenie

to nie ucieczka od bólu,

lecz umiejętność oddychania w jego obecności.

To nie ślepa wiara, że wszystko będzie dobrze,

lecz cicha zgoda, że cokolwiek się wydarzy –

człowiek i tak odnajdzie w sobie siłę,

by unieść prawdę.

—

Karol Badziąg 

24.10.2025