Grudzień w Gdyni,1970

Grudzień w Gdyni, 1970

—

Na peronie świt był zimny jak wyrok,

śnieg skrzypiał ciszej niż strach w piersi ludzi.

Szli do pracy — zwyczajni, bez sztandarów,

z rękami popękanymi od życia, nie od buntu.

—

Miasto jeszcze spało, morze milczało,

a stalowe lufy już znały odpowiedź.

Padło „stój”, lecz echo było szybsze,

bo kula nie pyta, czy masz rację.

—

Krew wsiąkła w bruk jak wstyd,

jak prawda, którą zaraz przykryją.

Na drzwiach niesiono ciało chłopca,

jakby niósł go cały ten kraj — bezsilny.

—

Matki krzyczały w oknach historii,

ojcowie zaciskali pięści w kieszeniach.

Państwo strzelało do własnych synów,

bo bało się głodu bardziej niż sumienia.

—

I tylko pociągi odjechały dalej,

jakby nic się nie stało — według rozkładu.

Lecz Gdynia pamięta ten poranek,

gdy grudzień nauczył się zabijać.

—

Nie ma pomnika dla każdej łzy,

nie ma wyroku dla każdej winy.

Jest pamięć — ciężka jak cisza po strzale,

i imiona, których nie wolno zgubić.

—

Karol Badziąg 

17.12.2025