WHISKY (WHISKEY) BAR

Kloss lubił bar “U Henrye'go”, bo lubił Henry'ego. Henry prowadził bar, ale tylko dlatego, że uwielbiał go prowadzić. Przepadał za swoimi gośćmi, szanował ich przyzwyczajenia, pamiętał o ich ulubionych drinkach i porach odwiedzin. Spędzał w swoim barze całe dnie i noce. Nikt nie potrafiłby powiedzieć, kiedy Henry śpi. Możliwe, że nie sypiał wcale. O tej porze w barze było pusto. Kloss ucieszył się, bo miał ochotę na pogawędkę z Henrym. Henry ucieszył się również, bo do baru o tak wczesnej godzinie rzadko kto zaglądał, a poza tym miał ochotę na pogawędkę z kimkolwiek, choćby z Klossem.
- Drinka? - zapytał, a ciemnozielone oczy otoczone gęstą siecią zmarszczek rzuciły gościowi zachęcające spojrzenie.
- Chętnie - odparł Kloss i rozparł się na wygodnym, wysokim krześle przy kontuarze.
- Co sobie życzysz?
- Coś dobrego na rachunek sumienia - Kloss intensywnie lustrował kolorowe naklejki na butelkach różnych kształtów.
- Poważna sprawa - Henry zamyślił się spuszczając głowę i prezentując łysinę otoczoną wianuszkiem siwych włosów.
- Chyba tak - Kloss nie potrafił jeszcze dokonać żadnego ostatecznego podsumowania.
- Whisky Malt Lagavulin? - Henry podniósł znacząco wskazujący palec.
- Świetnie - Kloss zdziwił się, że sam na to nie wpadł. - Bez lodu...
- Oczywiście - prychnął Henry lekko urażony - nie jesteśmy przecież barbarzyńcami.
- Przepraszam - Kloss poczuł się trochę głupio.
- Nie szkodzi, nie szkodzi, John - przychodzą tu różni... Barbarzyńcy też. Czy wiesz - ożywił się nagle restaurator - że był tu wczoraj facet, który usiłował mi udowodnić, że Bunnahabhain nie jest z Islay?
- Niemożliwe! - Kloss nie potrafił sobie tego wyobrazić - Co za ignorancja! Skąd biorą się takie popaprane typy?
- A popaprane, popaprane - zgodził się Henry stawiając przed Klossem kieliszek - Mówię ci John, świat już zupełnie zszedł na psy. Wszystko przez to pieprzone bredzenie o równych szansach dla wszystkich. A Jefferson, świętej pamięci, przestrzegał, że w republice nie może być tak, żeby rządziły męty z przedmieść.
- Śmiecą - przytaknął Kloss - wyrzucają różne rzeczy z okien samochodów...
- No, to jeszcze nie jest najgorsze, przynajmniej ludzie od tego nie giną - Henry nie był jak widać osobą wyposażoną w wybujałą wyobraźnię. - Najgorsze są te pokręcone gangi: czarne, białe, żółte, włoskie, ruskie, żydowskie, chińskie...
- Tyle tego? - nie mógł nadziwić się Kloss.
- A żebyś wiedział - smutno pokiwał głową Henry. - Może czegoś posłuchamy? - zmienił temat, choć zagadnienie gangów było mu szczególnie bliskie. - Na co masz ochotę?
- Zdaję się na ciebie, Henry. Może coś z lepszych czasów?
- Mam coś dla ciebie na dobry początek dnia - Henry wyjął spod blatu zakurzoną płytę i dumnie zaprezentował Klossowi - To “Shakespearian suite” Duke'a.
- O - zaciekawił się Kloss - który to był rok?
- Tysiąc dziewięćset pięćdziesiąty siódmy, pamiętam jak dziś, kupiłem ją osiemnastego listopada.