KONKURS POETYCKI

Chłopiec mówił z dziecinnym zaangażowaniem mechanicznie akcentując i przeciągając ostatnie sylaby. “Co im się stało?” zastanawiała się tymczasem Kozajewa spokojna o wyuczony na pamięć przez ucznia tekst jej własnego wiersza. “Chleje? Chla chyba, jeżeli już.” Co też mi do głowy przychodzi? A jego ojciec, rzeczywiście, musi pić. Włosy zawsze tłuste, oczy przekrwione, zawsze śmierdzi samogonem. Ale dlaczego on to powiedział...?”


“Coś nie tak” - serce załopotało Kozajewej znów gwałtownie, kiedy rozpoznała zmiany we własnym utworze. “Spokojnie, spokojnie” starała okiełznać nerwy. “Rymuje się. Tak też może być. Może uczyłam ich kiedyś jakiejś innej, wcześniejszej wersji?.


Palce dyplomowanej nauczycielki jak szpony wpiły się w jasne włoski chłopca. Jego skrzywiona twarz, z załzawionymi oczami przekręciła się ku niej, ku górze. Nie przestawał mówić. Nie, on już nie mówił. Krzyczał z wściekłością patrząc na nią z nienawiścią.



Skończył Sasza wykrzyknikiem i ugryzł ją w rękę. Potem odskoczył i pędem pobiegł na swoje miejsce rozcierając głowę, z której wyrwano mu pęk włosów.
- Co jest? - wizytator wstał ze swojego miejsca. Mięśnie szczęk grały mu jak reprezentacyjna orkiestra Czerwonej Armii - Co wy tu? Ciężko łapał oddech - Co tu się dzieje, co one mówią?
- Towarzyszu wizytatorze - dyrektor wstał i objął go za ramiona. - To jakieś nieporozumienie. One - wskazał na dzieci - miały ostatnio świnkę. Proszę usiąść. To już się nie powtórzy. - Towarzyszko Kozajewa - huknął na nią wściekle - Niech mówią następny wierszyk.
- Katia - wymamrotała Kozajewa patrząc martwo na swoją ulubienicę: śliczną dziewczynkę o czarnych oczach, z długim blond warkoczem. - Powiedz natychmiast wierszyk “Świat byłby piękny”. Szybko! Dziewczynka wybiegła wyraźnie zadowolona, dygnęła chwytając rączkami brzegi spódniczki i wyrecytowała jednym tchem dziecinnym, wysokim i jasnym jak diamencik głosikiem:



Nikt jej nie przerwał, bo nikt nie był do tego zdolny. Wizytator i dyrektor stali spoglądając na siebie w skrajnym osłupieniu i przerażeniu. Kozajewa poczuła się, jakby była wykuta z granitu, a jedyne, czego teraz chciała, to żeby granitowa struktura jej ciała była prawdziwą, i żeby na zawsze już tak pozostało. Po chwili dotarło do niej coś, co sprawiło, że na prawdę zaczęła się bać. “Same tego nie wymysliły. Nikt ich tego nie mógł nauczyć. Nikt w Rosji. Więc skąd...?”