Po spotkaniu polsko-ukraińskim w gruzińskiej restauracji

Mam dzisiaj do przekazania coś ważnego. Trudno mi pisać ten tekst, bo jest całkowicie poważny. Tym razem nie ma miejsca na margines, na przymrużenie oka czy na sarkazm.
Z wyjątkową mocą zdałam sobie sprawę z tego, jak ważne wydarzenia dzieją się obok nas.
Trwa wojna, i nie jest to żadna abstrakcja tylko rzeczywistość. Rosja Putina pcha się na zachód zdziczałą hordą, naćpaną i pijaną. Nie zatrzyma się sama z siebie. Na razie jej przemarsz powstrzymują Ukraińcy. W zasadzie oddolnie, bo wsparcie od ich rządu jest minimalne. Ale ludzie, którzy nie są zawodowymi żołnierzami, mając motywację - broniąc swojego domu, swoich rodzin - potrafią stawiać czoła Specnazowi. Z kierowcy w ciągu dwóch miesięcy przeistoczyć się w wojownika.

Rosyjska propaganda robi wszystko, by zohydzić ich wizerunek, jednak są normalnymi ludźmi, którzy chcą, by ich rodziny mogły żyć spokojnie, bez latających nad głowami strzałów, bez ryzyka, że dom runie im na głowy.

Wbrew głosom, które da się słyszeć, nie stanowią jakiegokolwiek zagrożenia dla Polski. Wręcz przeciwnie. To dzięki ich oporowi możemy jeszcze w miarę spokojnie siedzieć w domach, a nie w piwnicach, jak obecnie mieszkańcy wschodniej części Ukrainy, okupowanej przez Rosjan. Rosjan Putina, dziedziców wschodniej tyranii, niemających wiele wspólnego ze Słowianami.

Ukrainę atakują najgorsi bandyci, pozbawieni skrupułów.

W tym czasie żyją tam małe dzieci, tak samo jak w Polsce. Bawią się, chodzą do zoo... ich krewni w tym czasie walczą. Walczą właśnie o to, by te dzieci mogły kiedyś żyć w normalnym kraju, mówić w swoim języku. Nie mają wyboru.

Wiedzą też, że Rosja Putina nie zatrzyma się sama z siebie. 

Jedynym rozsądnym działaniem w tej sytuacji jest wsparcie dla Ukrainy.

Ktokolwiek, kto po przeanalizowaniu faktów stoi w tej wojnie po stronie Rosji jest albo pozbawiony mózgu, albo też jest zdrajcą i zwykłą szują. I oznajmiam, że takiej osobie nie zamierzam podać ręki.