Nic dziś nie jest apolityczne. Polityczna jest polityka (wow!), gospodarka, sprawy społeczne. Spór o model edukacji jest prowadzony na niwie politycznej. Reforma służby zdrowia jest polityczna. Polityczna jest polityka zagraniczna. Nawet ochrona środowiska jest polityczna.
Nie dziwi specjalnie, że polityka jest wszechobecna w sferze publicznej. Można rzec, że to pewny jej stan naturalny. Gorzej, gdy polityka dyktuje warunki w sferach dotąd od polityki wolnych.
Gdy rozmawiamy o miastach, jak są piękne (albo brzydkie) zawsze zejdzie na politykę. I albo będzie się chwaliło włodarza, albo go ganiło – w zależności, że PiS, że PO – za rozwój lub upadek. Lewackie są (podobno) Poznań, Gdańsk, Kraków, prawe te rządzone przez PiS.
Polityczna jest muzyka – piosenkarzy chwali się lub gani nie za warsztat, ale z powodu tego, jaki obóz „reprezentują”. Biorę to w cudzysłów, bo zazwyczaj żadnego obozu nie reprezentują, ale wciska się ich na siłę – wbrew ich woli – to tu, to tam, by tylko uzasadnić swe urojone tezy o polityczności muzyków.
Literatura też jest polityczna – obszar książek niezaangażowanych politycznie systematycznie się kurczy. Są książki naznaczone prawicowo i katolicko, lewacko i ateistycznie. Dyskusje wokół literatury też schodzą na politykę, jakby o wartościach i treściach nie można było rozmawiać bez politycznych stygmatów. Sztuka (ta poza muzyką) też jest polityczna, bo zawsze prowokuje tych, którzy nie podzielają wartości w danej sztuce reprezentowanych. Filmy, a jakże, też są polityczne…
Nawet historia jest polityczna. Coraz mniej umiemy (chcemy?) oceniać fakty z historii bez współczesnych konotacji politycznych. Dotyczy to zarówno historii najnowszej, od czasów „Solidarności”, jak i czasów zamierzchłych, gdy Polską rządzili królowie.
Nawet szynka nie jest apolityczna, bo ci, co ją jedzą to prawicowe złamasy, a ci, co nią gardzą to lewackie palanty… Czy to nie paranoja? Czy jest jakaś sfera wolna od polityki? Znacie taką?
