Vivat Białoruś!

 Nareszcie. 

W końcu jest okazja by obrońcy praw człowieka, piewcy demokracji, wolności słowa i swobód obywatelskich mogli wykrzyczeć swoje oburzenie na deptanie przez reżim Łukaszenki wszystkiego tego, co dla świata zachodniego jest święte i niepodważalne.

Od Parlamentu Europejskiego z bohaterskim Jerzym Buzkiem poprzez dyżurnych ekspertów i wiodących dziennikarzy dochodzi do nas donośny głos sprzeciwu i oburzenia. Europa, a w tym oczywiście i Polska krzyczy gromko: Łukaszence mówimy stanowcze NIE!

Szczerze powiem, że pękam ze śmiechu na widok tych wszystkich bohaterskich bojowników o demokratyczne wartości. W końcu mogą się swobodnie wyżyć po kłopotliwych miesiącach i latach gryzienia się w język, pomijania lub przemilczania tego, co dzieje się w Rosji.

Nareszcie jest kraj w sam raz, nie za duży i nie za mały, o którym można mówić z empatią i nieskrywaną odwagą jak to niszczona w nim jest opozycja, giną bez wieści dziennikarze i rozbijane są spontaniczne manifestacje ludności.

Nikt oczywiście nie zada pytania, czym te wraże białoruskie władze różnią się od rosyjskich?

Nikt nie przypomni słów Władimira Putina, generała KGB w stanie spoczynku, które wciela w życie Łukaszenko.

„Opozycję należy bić pałką po łbie, a swoje poglądy może wyrażać za rogiem publicznej toalety”