Konstytucja RP - Wpis 9: Rozdział II WOLNOŚCI, PRAWA I OBOWIĄZKI CZŁOWIEKA I OBYWATELA – c

Konstytucja RP - Wpis 9: Rozdział II WOLNOŚCI, PRAWA I OBOWIĄZKI CZŁOWIEKA I OBYWATELA – cz. II

Przechodzimy do działu: „WOLNOŚCI I PRAWA OSOBISTE" Na początek Artykuły 38 - 46.

"Art. 38.

Rzeczpospolita Polska zapewnia każdemu człowiekowi prawną ochronę życia.

Art. 39.

Nikt nie może być poddany eksperymentom naukowym, w tym medycznym, bez dobrowolnie wyrażonej zgody.

Art. 40.

Nikt nie może być poddany torturom ani okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu i karaniu. Zakazuje się stosowania kar cielesnych.

Art. 41.

1. Każdemu zapewnia się nietykalność osobistą i wolność osobistą. Pozbawienie lub ograniczenie wolności może nastąpić tylko na zasadach i w trybie określonych w ustawie.

2. Każdy pozbawiony wolności nie na podstawie wyroku sądowego ma prawo odwołania się do sądu w celu niezwłocznego ustalenia legalności tego pozbawienia. O pozbawieniu wolności powiadamia się niezwłocznie rodzinę lub osobę wskazaną przez pozbawionego wolności.

3. Każdy zatrzymany powinien być niezwłocznie i w sposób zrozumiały dla niego poinformowany o przyczynach zatrzymania. Powinien on być w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania przekazany do dyspozycji sądu. Zatrzymanego należy zwolnić, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania do dyspozycji sądu nie zostanie mu doręczone postanowienie sądu o tymczasowym aresztowaniu wraz z przedstawionymi zarzutami.

4. Każdy pozbawiony wolności powinien być traktowany w sposób humanitarny.

5. Każdy bezprawnie pozbawiony wolności ma prawo do odszkodowania.

Art. 42.

1. Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto dopuścił się czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Zasada ta nie stoi na przeszkodzie ukaraniu za czyn, który w czasie jego popełnienia stanowił przestępstwo w myśl prawa międzynarodowego.

2. Każdy, przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania. Może on w szczególności wybrać obrońcę lub na zasadach określonych w ustawie korzystać z obrońcy z urzędu.

3. Każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu.

Art. 43.

Zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości nie podlegają przedawnieniu.

Art. 44.

Bieg przedawnienia w stosunku do przestępstw, nie ściganych z przyczyn politycznych, popełnionych przez funkcjonariuszy publicznych lub na ich zlecenie, ulega zawieszeniu do czasu ustania tych przyczyn.

Art. 45.

1. Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd.

2. Wyłączenie jawności rozprawy może nastąpić ze względu na moralność, bezpieczeństwo państwa i porządek publiczny oraz ze względu na ochronę życia prywatnego stron lub inny ważny interes prywatny. Wyrok ogłaszany jest publicznie.

Art. 46.

Przepadek rzeczy może nastąpić tylko w przypadkach określonych w ustawie i tylko na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu”

    Art. 38 stanowi jeden z najczęściej wykorzystywanych w walce politycznej zapisów Konstytucji, choć przecież jest tak prosty i jasny, że aż dziw bierze, że podlega tak dalece przeciwnym interpretacjom. Wynikającego z niego zakazu kary śmierci i eutanazji raczej (a może, jeszcze) się nie kwestionuje, ale już zagadnienie prawa do zabijania człowieka u zarania jego życia stanowi przedmiot zażartego sporu, zasadzającego się głównie na odmiennym definiowaniu momentu, od którego rozwijający się płód może zostać określony mianem: CZŁOWIEK. Tylko o czym tu gadać, skoro przecież nikt nie może zakwestionować faktu, że ludzka zygota jest żywym, szybko rosnącym i rozwijającym się, a przy tym samodzielnym organizmem, a nie częścią ciała kobiety, z którego gościny i opieki jedynie korzysta, gdyż przez pewien czas nie jest w stanie egzystować na zewnątrz. I nie może być chyba wątpliwości, że od samego początku jest to człowiek, bo chyba nie zdarzyło się jeszcze, aby w wyniku rozwoju takiego organizmu na świat przyszła istota innego gatunku.

    Zastanawiam się też, czy w Art. 42. nie nazbyt zwięźle sformułowano ust. 1. W pierwszym zdaniu skazani jesteśmy bowiem jedynie na domniemanie, że chodzi o ustawę obowiązującą w Polsce, a w drugim, że chodzi jedynie o takie prawo międzynarodowe, do którego Polska przystąpiła. Chyba, że to wcale tak nie jest.

    Na koniec dodam, że w moim przekonaniu, zamiast tworzyć osobny Art. 46. lepiej byłoby, gdyby zapis o przepadku mienia stanowił ust. 3. w Art. 21., bo znów mamy niepotrzebne rozproszenie i pretekst do powoływania się na nie w pełni wyczerpujący artykuł Konstytucji w celu ochrony rzeczy, które np. pojawiły się jako korzyść uzyskana w związku z przestępstwem. Cóż, przestępcy także chcą korzystać z ochrony Konstytucji. Nawet kosztem swoich ofiar.

Prawa autorskie do powyższego tekstu zastrzegam. Cytowane fragmenty Konstytucji pochodzi z zasobów Sejmu RP udostępnionych pod adresem: http://www.sejm.gov.pl