Artur Domosławski w książce Kapuściński non-fiction trafnie zauważył, że w stronę Katynia trudniej rzucić kamieniem. Powstrzymam się więc od rzutu. Zamiast tego dorzucę kolejny kamyczek do ogródka macierzystej redakcji Domosławskiego.
Wtorkowa „Gazeta Wyborcza” na stronie 13. prezentuje mapę zbrodni katyńskiej zatytułowaną „Tu ginęli polscy jeńcy”. Na mapce mamy granice przedwojennej Polski, przedwojennego ZSRR i innych państw z epoki. Na terytorium ZSRR białymi przerywanymi liniami wyznaczono granice odpowiadające z grubsza przedwojennej Ukraińskiej SRR i Białoruskiej SRR. Nie wiedzieć czemu obszar ograniczony białymi przerywanymi liniami opisano jako „tereny obecnej Ukrainy” i „tereny obecnej Białorusi”. Średnio rozgarnięty polski gimnazjalista (no dobra, licealista) wie, że „obecna Ukraina” nie sięga po Zbrucz, ale po Bug. Tymczasem na mapce tereny dzisiejszej Ukrainy kończą się na przedwojennej Polski. Dalej na zachód już nie „tereny obecnej Ukrainy”, tylko „nasze Kresy”. I: „Żal, żal za dziewczyną/ Za zieloną Ukrainą…”
Można by tę pomyłkę uznać za symptomatyczną. Można jej również za takową nie uznawać. Ciekawszym wydaje się zastanowienie, co by działo się w polskich mediach głównego nurtu, gdyby na podobną niezręczność pozwoliła sobie jakaś poczytna rosyjska gazeta?
Od porannego przeglądu prasy, po program o swojskim tytule „Dzień po dniu”, godzina po godzinie dyżurni komentatorzy odkrywaliby „intencję strony rosyjskiej” i domagali się przeprosin od Putina, Miedwiediewa, czy kto by na Kremlu aktualnie urzędował. Zapewne padłby postulaty, aby „czwarta siła” koalicji antyhitlerowskiej zbojkotowała moskiewskie obchody dnia zwycięstwa. A w ogóle, to co to za zwycięstwo, skoro „faszyzm zastąpiono w Polsce komunizmem”. Co powiedziałby prezes Kurtyka, aż strach przypuszczać.
Bartosz Machalica
--
Tekst ukazał się na witrynie www.krytykapolityczna.pl.
Komentarze