Zdarzyło mi się zajrzeć kiedyś do wyboru pism Stanisława Mackieiwcza. W zbiorku tym, wśród bogatej twórczości publicystycznej, znalazło się kilka tekstów stworzonych po śmierci kogoś znanego lub ważnego. Często ich lektura zaskakiwała czytelnika takiego jak ja, mało obeznanego z okolicznościami powastania tekstu, niezorientowanego w sympatiach i antypatiach autora. Bywało, że po dobrych kilku stronach, na których "Cat" wychwalał pod niebiosy cnoty zmarłego, a to że był szlachetny i wierzył w to co robił, a to że wykształcony i tak dalej; otóż po owych kilku stronach następował zwrot w rodzaju: tak, stali czytelnicy naszego pisma wiedzą, że właściwie nigdy nie zgadzaliśmy się z tym człowiekiem, a wręcz przeciwnie, stoczyliśmy na łamach niejeden krwawy bój na argumenty. Ale zmarły był człowiekiem tej klasy, takiego formatu, że właściwie to był zaszczyt z nim walczyć.
Oczywiście, Mackiewicz ujmował to zgrabniej, ale w skrócie treść na tym właśnie polegała.
Bardzo mi się spodobała ta metoda na rozwiazanie problemu - gdy o zmarłym powinno się coś napisać, a nie wypada przecież napisać źle.
Tym bardziej ciesze się, że w obliczu śmierci profesora Geremka pojawiły się treści w podobnym stylu. Przynajmniej kilku polityków i blogerów z "drugiej" (wobec Geremka) strony potrafiło się zachować. W blogosferze zwrócił moją uwagę, o prócz
Korwina, także
Nicpoń.
Chwała wam, panowie. Miło że dawny zwyczaj trwa.
