Przeniesienie obchodów XX-lecia wyborów '89 znów postawiło w centrum uwagi los polskich stoczni. Czytam w salonie pełne namiętności posty, że rząd PO "likwiduje polski przemysł stoczniowy". I nie wiadomo, czy się smiać, czy płakać.
Obecny rząd jest, jaki jest. Niejedno już spieprzył i możliwe, że spieprzyłby także stocznie, gdyby miał szansę. Ale jej nie dostał, bo akurat w tej sprawie było już po zawodach, gdy PO doszła do władzy. Pisałem już, że rozkład winy jest złożony. Główna odpowiedzialność spada jednak na schyłek SLD, a więc rząd Belki, oraz na rządy PiSu. To wtedy nie zrobiono tego, co było niezbędne, wtedy też zrobiono to, co stocznie pogrzebało. Myślę głównie o pomocy publicznej, udzielonej bez próby rozmowyz Brukselą, co było swoistą prowokacją wobec tejże. Wszystkim zaś było wiadomo, że to KE decyduje o legalności takiej pomocy. To, że zadecydowała potem przeciwko polskim stoczniom, że moim zdaniem była to decyzja niesprawiedliwa - to już zupełnie inna historia.
Ale myślę także o kontraktach. Słyszę dziś, że to rzekomo paradoks, iż padają stocznie "z portfelami pełnymi zamówień". Jakich? Podpisanych w myśl zasady "jakoś to będzie", czyli "rząd nam pomoże" - bo ceny statków nie gwarantowały zysku, a gdy przed dwoma laty ceny stali poszybowały w górę, portfel zamówień stoczni nabrał cech charytatywy. W Gdańsku miała w tym swój potężny udział zakładowa "Solidarność", za PiSu współrządząca firmą, a dziś tak lamentująca w sprawie miejsc pracy.
Tyle o stronie ekonomicznej. A symboliczna? Mam wielki sentyment do Stoczni Gdańskiej i wspieram pamięć Sierpnia '80. Od lat upieram się jednak, że pomnik nie musi zatrudniać kilku tysięcy osób i niekoniecznie musi produkować statki.
Inne tematy w dziale Polityka
