"Odczuwanie szczęścia i bycie nieszczęśliwym nie muszą być podzielone, mogą zachodzić na siebie, jak przeplatają się palce dwóch dłoni." Józef Hen, "Nie boję się bezsennych nocy", tom III, s.239
Myślę, że szczęście ma szanse wyrosnąć jedynie na glebie nieszczęścia.
Gdzieś tam jest pępowina, nacinać nie wolno.
Odżywiają się wzajemnie.
Proporcje nieistotne.
Zostawmy skrajności, bo smutek i radość - to także pochodna tego samego łożyska.
Oba bieguny intensyfikują rezultat na swoim terenie.
To jest jak rozmowa. Dokarmia i radość i smutek - ale ten dobry, konstruktywny, z ziarnem radości na potem.
Choćby nie wiem jak być uważnym w dialogu - zawsze coś umknie. I jeśli jest szansa na ponowne spojrzenie - zagryza się usta w niemym do siebie: "ach, jeszcze to..."
Pamiętasz wszystko, a i tak zaskoczenie droczy się z tobą...
Bo waga tej myśli, jednej...i żal, że bez twego nawiązania...
Dobrze jest rozłożyć spotkanie z drugim człowiekiem jak talię kart.
Żaden pasjans.
Liczba kart musi się zgadzać.
To co otarło się o skroń, czasem zapada najgłębiej.
Roland Reagan pod koniec życia kojarzył prezydentów USA. Jednego tylko nie pamiętał. I nie dawał sobie wmówić rodzinie, znajomym, że on też...
Kwitował, że drą z niego łacha - pobłażliwie się uśmiechając,. Dokumentacja filmowa, kadrów - na nic.
Plecy Alzheimera wielkości ściany.
Nie chcemy gubić innych, nie myśląc o tym, że z czasem zgubimy samych siebie...
To potem.
Teraz nie gubię i nie chcę być przez innych...zgubiona...
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
