Już w połowie sierpnia było jasne, że Finowie z Nord Stream do upadłego walczyć nie będą. Premier Matti Vanhanen powiedział, że Finlandia jest gotowa zezwolić na budowę rosyjsko-niemieckiego gazociągu Nord Stream, który ma przechodzić przez jej strefę ekonomiczną. Rurociąg ma biec w strefach ekonomicznych Danii, Szwecji, Rosji, Niemiec i właśnie Finlandii, stąd zmiana fińskiej polityki stanowi jednak cios dla przeciwników rosyjskiego projektu.
Choć nadal można mieć wiele zastrzeżeń co do polskiego zaangażowania w działania mające na celu utrudnienie, bądź zablokowanie budowy rury, tym razem nasza dyplomacja zareagowała właściwie. Były premier Finlandii, Paavo Lipponen nie ma już co marzyć o stanowisku szefa dyplomacji UE - właśnie dzięki polskiemu "nie". Powodem jest jego współpraca ze spółką zależną od Gazpromu - Rosjanie prowadzą politykę "wykupu" kolejnych europejskich polityków wyjątkowo efektywnie.
Co ciekawe - takie stanowisko to podobno efekt rozmów między Donaldem Tuskiem a premierem Szwecji sprzed paru dni. Donald Tusk miał obiecać zablokowanie Finów na spotkaniu z Fredrikiem Reinfeldtem na Westerplatte. Niestety, media wtedy nic nie napisały o wzajemnych porozumieniach pomiędzy Polską i Szwecją. A Szwecja wydaje się teraz być najlepszym sojusznikiem Polski. Lub też inaczej - Polska może być najlepszym sojusznikiem Szwecji w tej sprawie, gdyż nasz północny sąsiad sprzeciwia się budowie północnej rury z większym zapałem niż my.
Tymczasem wojna z Nord Stream wciąż ma sens - nawet jeśli jej skutkiem byłoby zmuszenie Gazpromu do znacznych wydatków. Już w tym roku budżet przeznaczony na Nord Stream okazał się za mały i Rosjanie będą zmuszeni zwiększyć nakłady o 17% ponad planowane. Uderza to jednocześnie w inwestycje konernu w innych regionach świata - które spółka musi ograniczać. Co więcej - Gazprom zmuszony jest zaciągać kolejne kredyty, których obłsuga na pewno nie zwiekszy rentowności przedsiębiorstwa. Konsorcjum Nord Stream wystąpiło niedawno o dodatkowe 6 mld $ kredytu. Nie ma też co ukrywać - że cały projekt możliwy jest jedynie dzięki wsparciu z Niemiec - to niemieccy akcjonariusze poniosą część wydatków. Gwarancje na kredyty wystawił też rząd Niemiec.
W tym kontekście tym ciekawiej wyglądają badania Fundacji Konrada Adenauera, wg których w Polsce spadaja proniemieckie sympatie. Oczywiście przyczyny takie jak niemiecka ignorancja polskich (i unijnych) interesów badaczom jakoś umknęły - a Berlin w tej sprawie przyjacielskimi relacjami się nie przejmuje. Co ciekawe - odrzucając polskie obawy Niemcy jednocześnie sami zaczynają protestować wobec planom energetycznym Polski i zgłaszać swój sprzeciw odnośnie budowy polskiej elektrowni atomowej.
Tym niemniej, wracając do tematu - współpraca Szwecji i Polski - a także polskich i szwedzkich organizacji pozarządowych wydaje sie obecnie jedyną szansą i możliwością skutecznego działania przeciwko rosyjsko - niemieckim planom. Niestety, współpracy tej wciąż daleko do ideału - a mogłaby obejmować ona również wspólne działania w innych segmentach sektora energetycznego i nie ograniczać się do wpólnej walki z Nord Stream.
Nieoficjalnie mówi się także - że Szwedzi chcieliby, aby przyszłym szefem dyplomacji UE został Carl Bildt. Polska powinna w tej sprawie z całą mocą poprzeć naszego bałtyckiego partnera - byłby to najlepszy wybór takze z naszego punktu widzenia
"Rewolucja Francuska zaczyna się wciąż na nowo, bo wciąż mamy do czynienie z jedną i tą samą rewolucją. W miarę jak posuwamy się przed siebie, jej finał oddala się i ginie w mroku (. . . ). Zmęczyło mnie ciągłe branie za port tego, co okazuje się zwodniczą mgłą, i często zapytuję sam siebie, czy rzeczywiście istnieje ów stały ląd, którego tak długo poszukujemy, czy naszym przeznaczeniem nie jest raczej nieskończone żeglowanie po pełnym morzu". Alexis de Tocqueville
.
Informacja dodatkowa - Ponieważ ten blog to nie chlewik, mr offy i tym podobna zbieranina wstępu tutaj nie ma.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
