W Niemczech co szósty poseł należy do liberałów

 

Po drugie, partia ta jest liberalna obyczajowo, co zdecydowanie odróżnia ją od konserwatywnej PO czy mocno konserwatywnej UPR. Ponadto jej polityka gospodarcza to raczej oświecony ordoliberalizm, niż ślepa wiara w dość skromny zasób wolnorynkowych dogmatów typowy dla konserwatystów z UPR-u.

 

Partia Wolnych Demokratów (niem. Freie Demokratische Partei, FDP, Wolna Partia Demokratyczna) to najbardziej uosabiająca politycznie idee liberalne partia polityczna w RFN. Jej poparcie wyborcze sięga od kilku do kilkunastu procent, choć ostatnio sięgało 20 %. Obecnie partia ta dzierży 15 % miejsc w niemieckim parlamencie.

 

Rys. Wyniki wyborcze na przestrzeni lat, cc wikimedia

 

Jak podaje Wikipedia, FDP powstała w 1948 r. w miejscowości Heppenheim w Zachodniej Strefie Okupacyjnej jako zjednoczenie wszystkich partii liberalnych. Jej pierwszym przewodniczącym był późniejszy pierwszy prezydent RFN Theodor Heuss. Podaje się iż ogół członków i zwolenników FDP można podzielić na lewicowych liberałów i konserwatywnych liberałów. Lewicowi liberałowie występują przede wszystkim w sprawie praw obywatelskich, natomiast konserwatyści są przede wszystkim za neoliberalizmem, kładąc nacisk na sprawy gospodarcze. Elementem ich łączącym jest idea wolności niepodzielnej. Wspólne dla nich jest krytyczne nastawienie wobec państwa, a zwłaszcza biurokracji. Ich motto – „Państwa tylko tyle, ile niezbędne” - mówi o ograniczeniu ingerencji państwa w życie jednostki. Kolorami FDP są żółty i niebieski. Partia liczy 71 tysięcy członków.

 

Ideą zjednoczenia liberałów było przezwyciężenie podziału wśród liberałów spowodowanego przez kanclerza Otto von Bismarcka. Liberałowie współrządzili Niemcami od czasów powojennych. W 1949 roku zawarli koalicję z CDU i DP udzielając poparcia gabinetowi Adenauera. Wraz z chadekami kierowali państwem aż do 1966 roku (z przerwą na latach 1957-61, gdy CDU dysponowała absolutną większością w Bundestagu). Byli jedyną liczącą się siłą opozycyjną wobec tzw. wielkiej koalicji (CDU i SPD).

 

W 1969 roku poparli w głosowaniu parlamentarnym kandydata SPD na prezydenta (był nim Gustav Heinemann), co było dużym zaskoczeniem dla Niemców przyzwyczajonych widzieć FDP jako "przybudówkę" do partii Adenauera. Wspólna akcja z SPD była zaczątkiem ówczesnej współpracy parlamentarnej w gabinecie koalicyjnym Willego Brandta. FDP uzyskała wówczas wpływ na politykę zagraniczną (jej przedstawiciel Walter Scheel został ministrem) i spraw wewnętrznych (tutaj na czele resoru stanął Hans Dietrich Genscher. W 1974 roku SPD "odwdzięczyło" się popierając kandydaturę Waltera Scheela na prezydenta RFN.

 

Partia FDP służy jako „obrotowy” partner koalicyjny praktycznie wszystkich gabinetów. Liberałowie współrządzili Niemcami dłużej niż jakakolwiek inna tamtejsza partia polityczna. Urzędowali w rządzie w latach 1949 do 1956, 1961 do 1966, 1969 do 1998 i ostatnio od października 2009 roku. W Polsce tymczasem nigdy nie było, poza czasami sprzed II wojny światowej, partii liberalnej. Mówi się jedynie o proto-liberalizmie, wczesnej formie tej ideologii, która na krótko doszła do głosu w polskiej polityce lat 90-tych ubiegłego wieku. Prasa codzienna, nie tylko tabloidowa, myli uporczywie te ideologie polityczne. Ostatnio tytułem liberała ochrzczono na łamach „Rzeczpospolitej” autora pomysłu renacjonalizacji banku WBK.

 

Obecny rząd realizuje koncepcję budowy rządowych czeboli monopolizujących rynki (planowane fuzje banków, koncernów energetycznych Energia i PGE, fuzje kopalń, fuzje PKP Cargo z PKP LHS, przejęcie poc. pospiesznych przez PKP IC). Wszędzie tam niknie zakres konkurencji na rynku, a stopień koncentracji rynku często przekracza normy dopuszczalne prawem antymonopolowym. Zaś sami polscy liberałowie AD 2010 to ruch rozdrobniony i skłócony, podzielony na szereg kanap.

 

 

(oparto się na cytatach z wikipedii, opr. Adam Fularz)