Na wstępie poproszę admina o przydzielenie notki do działu technologie>>nauka. Bardzo mi na tym zależy.
Niestety miałem ostatnio przerwę nie tylko w pisaniu ale i w moich eksperymentach. Coś złego dzieje się z moja prawą ręką. Dokładniej objawia się to problemami z nią, choć przyczyna jest chyba gdzieś indziej. Obiecałem napisać o sumowaniu się prążków na dwóch i więcej płytkach przezroczystego dielektryka. Odsunę ten temat jednak chwilowo. Uważam go za bardzo ciekawy i rozwojowy...ale na razie nie chcę zbaczać na poboczne drogi. Badam nadal sobie jak wpływają filtry polaryzacyjne na prążki interferencyjne. Wiadomości dobrych nie mam. Sprawy się komplikują a mój aparat wiedzy nie ogarnia powodów dla jakich tak się dzieje. Już trudno nazwać mi światło intuicyjnym.
Poprzednio wytworzyłem prążki po samym odbiciu światła od płytki dielektryka pod kątem 45 stopni. Nic nadzwyczajnego choć obraz był dla mnie zaskakująco regularny. W planie miałem sprawdzić jak będą wyglądały prążki z czarnego światła, czyli po prześciu światła przez dwa filtry polaryzacyjne odwrócone do siebie pod kątem 90 stopni. Oczywiście zrobiłem jak pomyślałem, ale nim do tego doszło podrążyłem temat pojedynczego przejścia światła przez filtr polaryzacyjny.
Polegało to tym razem na wstawieniu filtra polaryzacyjnego na drodze światła, ale tym razem klasycznego (błonowego). Uzyskałem obraz jednorodnie rozrzuconych plamek na ekranie. Penie maja one jakiś związek z budową wewnętrzną błony filtra. Nie zauważyłem żadnych prążków. Nawet śladu jakiegoś prążka, co dało mi do myślenia. Ja wiem jak powstają prążki na płytce dielektryka. Rozumiem że w przypadku błony filtrowanie polaryzacji światła przebiega inaczej (jak, to nie mnie pytajcie). Jednak zjawisko w jakiś stopniu powinno się potwierdzić i w tym wypadku. Dopuszczałem że obraz będzie zupełnie inny, ale coś powinno się stać. Błonę filtra postrzegam jako specyficzny rodzaj siatki dyfrakcyjnej, więc powinno coś się pokazać. Zniechęcony wynikiem miałem poddać temat.Kilkadziesiąt razy sprawdzałem...aż...duchy się pojawiły.
Doświadczenie bardzo proste. Laser z wewnętrzna soczewką dający promień o kształcie wąskiego stożka. Na jego drodze filtr polaryzacyjny błonowy. Za nim soczewka z obiektywu teleskopu jak w poprzednich eksperymentach. Ostatecznie światło pada na ekran.
fot1
Jak widać nic skomplikowanego, trudnego czy proroczego. Banalna sprawa. W pierwszym monecie uzyskiwałem takie oto obrazy:
fot2
Trudno doszukiwać się w tych plamkach jakiegoś sensownego rozkładu, jakiejś reguły lub prawidłowości. Uważam że te plamki to po prostu ziarno błony polaryzacyjnej. Może się mylę, ale nic lepszego nie przychodzi mi do głowy. Znalazłem jednak sposób jak zmusić te plamki do współpracy. Okazuje się że to jak filtrujemy światło nie jest wcale tak oczywiste i banalne. O wyniku nie decyduje żadna losowość a ściśle określone warunki. W tym wypadku tym warunkiem okazała się odległość błony polaryzacyjnej od lasera. Gdyby nie upór w powtarzaniu tego samego doświadczenia do skutku, pewnie bym do niczego nie doszedł. Bardziej przypadek zdecydował o pozytywnym wyniku, niż wiedza czy intuicja. Na kolejnej fotce dałem miarkę dla pozycji w jakiej pojawił się już ciekawszy obraz:
fot3
Dokładna odległość jest trudna do stwierdzenia, bo wewnętrzna budowa lasera nie jest mi znana. Przydał by mi się jeszcze laser w innym kolorze by porównać czy ma to związek z długością fali światła czy raczej z geometrią układu. W każdym bądź razie za sukces uznałem obraz jaki przedstawiam na tej fotce:
fot4
Przesuwając filtr na osi wzdłuż linii laser-ekran obraz znika lub się pojawia. Już nie jeden raz dostałem po łapkach za pochopne wnioski, więc na razie sobie oszczędzę. W kolejnej notce zrobię to samo ale innym filtrem by rozwiać wątpliwości.
W związku z tym ze seria notek trafia do losowych działów podam linki do poprzednich:
lab3-1
lab-3
tagi: nauka, fizyka, światło, interferencja, polaryzacja, falowość
