Pewna młoda lekarka na szkoleniu z psychologii onkologicznej stwierdziła, że częstą przyczyną braku motywacji czy niechęci do leczenia wielu pacjentów z chorobą nowotworową jest ich przekonanie, że zachorowali z powodu swoich grzechów. Będąc przekonana o niewielkiej wiedzy tych pacjentów na temat etiologii nowotworów tłumaczyła im, że to nie jest niczyja wina. Zacząłem polemizować z lekarką twierdząc, że to raczej ci pacjenci mają rację. Oczywiście nie do końca ale na pewno są bliżsi prawdy niż ich pani doktor. Do dyskusji włączyła się pani psycholog argumentując, że przecież więźniowie nie chorują częściej na choroby nowotworowe w porównaniu z populacją ogólną. Pomyślałem sobie, że osoby chore mogą cierpieć niekoniecznie za swoje grzechy. Poza tym więźniowie nie zawsze są większymi grzesznikami od ludzi będących na wolności. Nie podjąłem jednak dalej dyskusji, ale nasuwa się pytanie: skąd wzięło się cierpienie i jaki jest sens cierpienia człowieka?
Inne tematy w dziale Rozmaitości
