Prawo i Niesprawiedliwość, czyli turniej wiedzy o IPN

Kilka dni temu koalicja wznowiła działalność. Koalicja POPiSSLD przegłosowała trójcę nowych honorowych obywateli miasta Warszawy. Każdy klub radnych wysunął swoją kandydaturę, ale głosowali wspólnie - en bloc. Tym samym SLD głosowało za kandydaturą biskupa Hosera, a PiS za aktorką Lidią Korsakówną. W zasadzie to nic takiego, że Lidii Korsakównie przypisano w IPN teczkę tajnego współpracownika pseudonim „Hanka”. To nic takiego, że „Hanka” donosiła na swoich teatralnych znajomych, wykonywała zlecone zadania. Teraz mamy nową politykę historyczną – Kochajmy się i nie zaglądajmy w teczki. Jeden z klasyków IPN ogłosił niedawno, że problem agentury już wygasa. Gratuluję wiedzy temu krakowskiemu profesorowi, celującego w szkło i Salon od wielu lat. Jednak pozostanę przy zdaniu, że prawdziwe problemy są dopiero przed nami. Pocieszę radnych PiS, że jeśli głosowali na obywatelkę „Hankę”, to nic takiego się nie stało, bo to weszło już do tradycji klubu. Całkiem niedawno warszawskiej ulicy nadano imię księdza Jana Twardowskiego. Świetnie, ja też popieram, ale nazwa powinna być pełna – rozszerzona o pseudonim tajnego współpracownika „Poeta” i nr rejestracyjny Stołecznego Urzędu Spraw Wewnętrznych 54617. W PiS wstręt do historii absolutnie nie dziwi, skoro nawet etatowi historycy IPN w indeksie książki „naukowej” podali o ks. Twardowskim tylko encyklopedyczną laurkę. Podobne zdarzenie miało miejsce w 2006 r. – imieniem Marka Kotańskiego nazwano skwer we Włochach. Pomijając kwestię jego współpracy jako tajny współpracownik, w teczce Kotańskiego opisano także, jak dzięki niemu „opiekunowie” z SB Jacka Fedorowicza doprowadzili do usunięcia satyryka z transmisji telewizyjnej. Politycy PiS oficjalnie są zachwyceni misją IPN. W rzeczywistości trzymają się od niego jak najdalej, a polityka historyczna w ich wykonaniu to od początku nieporozumienie.