Krzysztof Feusette - na nie znanym gruncie

Chociaż w kioskach już nie zalega, polecam lekturę artykułu Feusetta w noworynkowym tygodniku nr 27. Deliberując o nawrocie kabaretu politycznego, autor zahacza o jego polskie (perelowskie) pierwociny. Niestety stwierdzam, że jego redakcyjni koledzy, tuzy historyczne Pyza i Gmyz mu nie pomogli. W archiwum warszawskiego IPN znajduje się m.in. obszerny dokument o historii polskiego kabaretu, wróć, współpracy artystów z Komendą Główną Milicji Obywatelskiej, której wkład w polski kabaret wydaje się nieoceniony.

Ponieważ cały dokument zajmuje sześć stron A4, zasygnalizuję tylko, że pierwsze scenariusze Zawodowego Zespołu Estradowego KGMO stworzył Stanisław Tym pt. „Pogoda operacyjna” – program skrytykowany w piśmie „W służbie Narodu”. W najlepszym okresie scenariusz programu „Akcja koncert” stworzył Wojciech Młynarski. W relacji o działalności Zespołu po przejęciu przez MSW pojawiają się nazwiska Jonasza Kofty, Jana Pietrzaka i Barbary Fijewskiej. Od 1966 r. wystawiano:

 

PROGRAMY RAMOWE

 

1 „Piosenka jest dobra na wszystko”

2 „Świat jest piękny”

3 „Witaj skutku”

4 „Znamy się tylko z widzenia”

5 „Grunt to porządek”

6 „To jest kraj ojczysty”

7 „Uważaj na zakrętach”

8 „Uśmiechnij się już wiosna”

 

PROGRAMY SPECJALNE

/1 godzinne/

 

1 Na XXV-lecie powołania MO i SB

2 100 rocznica urodzin W.I. Lenina

3 53 rocznica Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej

4 Z okazji wyjazdu Zespołu do ZSRR

5 60 rocznicy Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej

6 XXX rocznicy zjednoczenia polskiego ruchu robotniczego

 

PROGRAMY OKAZJONALNE

/montaże poetycko-muzyczne inne w każdym roku kalendarzowym/

 

1 Z okazji Wyzwolenia Warszawy

2 Z okazji 1 Maja

3 Z okazji 22 Lipca

4 Z okazji Dnia Wojska Polskiego

5 Z okazji powołania MO i SB

6 Z okazji powstania ORMO

7 Z okazji Dnia Kobiet

 

Oprócz „kierownictwa służbowego” na największe pochwały zasłużył Zbigniew Kryński – za reżyserię.

Każdy z wyżej wymienionych programów to następny stopień wzrostu wartości artystycznych i społeczno-politycznych. Ideę przewodnią, która przyświecała twórcom w dążeniu do jak najściślejszej więzi pracowników resortu spraw wewnętrznych oraz milicji z całym społeczeństwem można określić w sposób następujący: „Poprzez ukazywanie roli naszych służb w utrzymywaniu porządku i bezpieczeństwa publicznego do integracji tych służb ze społeczeństwem”.

Z setki artystów, którzy występowali dla miecza partii do 1979 r., przedstawiam jeszcze Ewę Złotowską. Przynajmniej nie znalazłem wśród nich Marcina Wolskiego (znalazłem go gdzie indziej).

Chociaż uwielbiam twórczość Feusetta, wolałbym, aby nie wychodził poza cenzurę 1990 r. Od skrewiania i klaki ma już wymienionych wyżej redakcyjnych kolegów. Trzy tygodnie temu okazało się, że w redakcji „zna się” na IPN jeszcze Rafał Ziemkiewicz. Jeśli Feusette już będzie musiał pisać o historii PRL, niech zwróci się o poradę do Joanny Siedleckiej.