Skuteczność ochrony wolności przed centralnym sterowaniem zasobami, wymaga szacunku dla prywatnej własności.
Dylematy wprowadzania innowacji
W tekście Strategia na rzecz wiary i rozumu, wskazałem na biznesowe interesy globalnych koncernów sterujących zasobami wiedzy pozyskiwanymi poprzez platformy społecznościowe, jako prawdopodobne źródło inspiracji trwającego na Polskich ulicach procesu destrukcji kultury życia publicznego. Procesu, który z uwagi na estetyczną lichotę nazwałem Rewolucją tekturowych serduch.
Wskazałem zatem na przesłanki ekonomiczne, których skuteczność kulturowa czy polityczna wynika z sukcesu nowego modelu zarabiania na gigantycznych zasobach cyfrowych danych o naszych potrzebach i postawach, pozyskiwanych i przetwarzanych poprzez platformy społecznościowe. Tak by tworzony dla użytkownika kokon kulturowego uzależnienia, móc wykorzystywać do sprzedawania reklam rynkowych produktów lub formacji politycznych postaw.
Rys. 1. Alternatywne ścieżki zmian w społeczeństwach cyfrowej sieci wiedzy. Opracowanie własne Andrzej Madej.
W refleksji ekonomicznej ta nowa funkcja marketingowego wykorzystania cyfrowych platform, jest etapem pośrednim pomiędzy dominującym w gospodarce opartej na kapitale podażowym wprowadzaniu innowacji, a właściwym dla gospodarki opartej na wiedzy popytowym wprowadzaniu innowacji. Z tym że „pasożytnicze wprowadzanie innowacji” odbywa się bez wiedzy i zgody człowieka użytkownika cyfrowej platformy.
Pasożytnicze wprowadzanie innowacji w gospodarce opartej na wiedzy, prowadząc do kultury społeczeństwa niewolników, jest prawdopodobnie etapem przejściowym w ekonomicznym i politycznym wykorzystywaniu cyfrowego poszerzenia naszej kultury. Na rysunku 1 przedstawiam alternatywny sposób popytowego wprowadzania innowacji, który poprzez wspólnotowe kierunkowanie zasobów i humanizację prowadzić będzie do społeczeństwa inwestorów.
Społeczeństwo niewolników
Dominująca w głównym nurcie refleksji akademickiej ekonomia pragnień, tworzy intelektualną osłonę dla takiego wykorzystywania cyfrowych możliwości gospodarki opartej na wiedzy, które poprzez centralne sterowanie zasobami i homogenizację stylu życia prowadzi do niewolnictwa. Platformy społecznościowe redukujące nasze role do narzędzia cyfrowych sieci , wprowadzają do życia publicznego barbarzyńskie standardy segmentacji, segregacji i wykluczania.
Rys. 2. Polityczne procesy redukowania ludzi do narzędzi cyfrowych sieci. Opracowanie własne Andrzej Madej.
Co określają forsowane przez światowe imperia strategie wsparcia indywidualizmu, kolektywizmu, szowinizmu i globalizmu. Strategie korzystających z języka politycznej poprawności i aspiracji ponadnarodowego etatyzmu.
Bardzo sugestywnie przedstawia genezę i kierunek procesów redukowania użytkowników cyfrowych platform do roli produktów twórcy filmu Dylemat społeczny (https://www.cda.pl/video/6066362eb). Moim zdaniem potwierdzając diagnozę, że polityki genderowe i klimatyczne nie wynikają z etycznej wrażliwości postępowych elit, ale są paliwem dla konfliktów społecznych, jako elementu strategii globalnej unifikacji sterowania cyfrowymi zasobami, wykorzystującej te wrażliwości.
Społeczeństwo inwestorów
Projektując alternatywny model wspólnotowego kierunkowania zasobów, wskazałem na znaczenie rywalizacji pomiędzy Koloniami Akademickimi jako instytucjami mogącymi podjąć publiczne zadania integracji domowego wychowania i edukacji szkolnej. Rywalizacji pozwalającej rodzicom na wybór szkoły odpowiedniej do przyjętych przez nich zasad etycznych i oczekiwanej jakości uczenia.
Jak przedstawiam na rysunku 3, Kolonie Akademickie powinny dostarczać gospodarstwom domowym metod praktyk solidarnego rozwoju wiedzy. Ale aby rodzice korzystali z pełnej swobody wartościowania tej propozycji usługi społecznej zgodnie z zasadami efektywności ekonomicznej w gospodarce, należy wprowadzić mechanizm współpłatności prywatno – publicznej.
Inaczej powinno być z wykorzystywaniem dla domowego gromadzenia cyfrowych danych usług platformy depozytowania, które powinny być dostarczane bezpłatnie, podobnie jak bezpłatne powinny być dostarczane usługi platform repozytowania, służące narodowej samorządności solidarnego rozwoju wiedzy. Te dwa rodzaje platform powinny stworzyć państwową alternatywę dla rynku komercyjnych usług depozytowania i repozytowania, dostarczanych obecnie bezpłatnie przez globalne koncerny.
Rys. 3. Trój-segmentowa struktura systemu solidarnego rozwoju wiedzy społeczeństwa inwestorów. Opracowanie własne Andrzej Madej.
Dzięki mechanizmowi współpłatności, realnym stanie się podmiotowe uczestnictwo w popytowym wprowadzaniu innowacji gospodarki opartej na wiedzy. Uczestnictwo wykorzystujące możliwości samodzielnego wartościowania i zaspokajania potrzeb prywatnych i publicznych.
Bolesne doświadczenia trwającej pandemii wskazują, że tworzenie warunków ustrojowych dla samodzielności gospodarstw domowych w wykorzystywaniu nowoczesnych technologii, powinno być powodem i celem pilnych zmian rządowej Strategii Odpowiedzialnego Rozwoju. Mam nadzieję, że w trakcie społecznej debaty nad przesłankami i kierunkami modernizacji Strategii, ekonomiści staną się rzecznikami wprowadzenia współpłatności do systemu usług społecznych w imię szacunku dla prywatnej własności jako gwaranta wolności i racjonalności gospodarowania.
