Z tym określeniem każdy chyba się kiedyś spotkał. Teatr, to określenie nieprzypadkowe.
Czy ktoś się ze mną zgadza, czy nie, silne związki gospodarcze, rozwój ekonomiczny państwa/regionu oraz demokratyczny ustrój państwa, to elementy, które skutecznie powstrzymują temperamenty wojenne do rozpoczynania konfliktów na własnym i partnerów handlowych terenie, czyli mówiąc kolokwialnie - srania we własne gniazdo. Nuklearny straszak jest jest o tyle istotny, co jest dodatkowym ubezpieczeniem przeciwko co bardziej temperamentnym przywódcom.
Tacy jednak się pojawiają, a mają (świadomie lub pośrednio) za sobą bardzo konkretny argument - wojna, to bardzo istotny bodziec ekonomiczny i technologiczny dla części z aktorów. Co w takim razie począć? Rozpocząć sztukę. Gdzie jednak ma być ten teatr?
A który region jest niedemokratyczny? Gdzie gospodarka leży? Gdzie związki handlowe z resztą świata zawężają się jedynie do eksploatacji dóbr naturalnych, niekoniecznie dobrowolnie? Gdzie rozwój cywilizacyjny dla krajów pierwszego świata jest niezauważalny i jego cofnięcie będzie dla nich pomijalnie istotne?
Bliski Wschód.
A ledwie jesteśmy po prologu.
