Przyjaciół nikt nie będzie mi wybierał

Gdyby pięć lat temu, ktoś powiedział mi, że wezmę udział w marszu choćby współorganizowanym przez Młodzież Wszechpolską lub ONR, nie uwierzyłabym.

O Marszu Niepodległości dowiedziałam się rok temu z Gazety Wyborczej. Tak, to Seweryn Blumszatajn i jego nawoływnia do blokady legalnego Marszu spowodowały, że zainteresowałam się tym, co w 2010 roku, w dniu Święta Niepodległości, działo się na ulicach Warszawy.
Kiedy zajrzałam na stronę Antify, byłam zszokowana faktem, że w państwie prawa może istnieć oraganizacja, jawnie nawołująca do przemocy. Napisałam wtedy notkę, w której zobowiązałam się do wzięcia udział w Marszu, choć - z reką na sercu przyznam, że - sama nie do końca w to wierzyłam. Ostatecznie zmobilizowała mnie informacja o zaproszeniu i planowanym przybyciu niemieckich, brunatnych bojówek.

Jadąc na uroczystości spodziewałam się problemów, ale najbardziej zaskoczyła mnie brutalna, konfrontacyjna postawa policji. Jej rzecznik, odnosząc się do zarzutów haniebnego zachowania stróżów prawa, powiedział, że jeden procent nie może pzesądzać oceny pracy 3 tysięcy policjantów. Może i tak, ale dlaczego w takim razie, pół procenta (stu? - na tyle oceniach ilość chuliganów biorących udział w marszu) ma wpływać na ocenę zgromadzenia liczącego 30 tysięcy (a niektórzy mówią, że wiecej) osób?

Medialnym kłamstwom i manipulacjom na temat tego, co 11 listopada działo się w Warszawie, nie ma końca i dlatego właśnie, Panowie Pismacy, za rok, na pewno pójdę na Marsz Niepodległości - niezależnie od tego, kto będzie go organizował...