Mamy wszystko gotowe, żeby przystąpić do obliczeń. Oczywiście, najlepiej dysponowanym do tego, żeby je przeprowadzić powinni być ci, dla których termodynamika plazmy stanowi chleb powszedni, ale ... jak to mówią starożytni górale, oprócz wyuczonych na pamięć formułek potrzebna jest jeszcze "iskra boża", pozwalająca swobodnemu mózgowi wyrwać się z opar "okrągłego stołu".
Tak, tak, "okrągły stół", to nie jest "wynalazek" stosowany tylko w polityce. Tym wynalazkiem posługują się szubrawcy we wszystkich sferach życia, zamieniając również fizyków w "szczury, ścigające się po żarcie i sławę".
Przykłady takiego szubrawstwa?
Próba sugerowania czytelnikom, że wykorzystując prawo Clapeyrona można wyznaczyć temperaturę powierzchni Słońca, albo przekonywanie ich, że Słońce wypromieniowuje masę i energię tylko powierzchniową częścią warstwy konwekcyjnej.
Obliczenia, które prowadzą nas do wyznaczenia temperatury powierzchni Słońca zaczyna się od jego dna, czyli miejsca styku twardej, neutronowej części jądra z częścią plazmową.
Plazma słoneczna ma strukturę ciekłokrystaliczną, w której bardzo ważną rolę odgrywają odległości między oscylatorami a, które to odległości występują jednocześnie w roli "żebra" elementarnej komórki i-tej warstwy i w roli kroku elektrino (lambda), światła wypromieniowywanego i-tą częścią warstwy. Tak więc, dla każdej i-tej części warstwy konwektywnej spełniony jest warunek:
ai = lamdbai
W celu przypisania odpowiednim częścią warstwy konwekcyjnej odpowiadających im wartościom a należało znać te wartości w zewnętrznej i dennej częściach warstwy konwekcyjnej.
Okazało się, że istnieje obiektywne kryterium dla ustalenia maksymalnej wielkości międzyoscylatornych odległości w dennej części warstwy konwenkcyjnej. To kryterium bazuje na tym, że najniższa część plazmy, czyli ta która styka się z twardą, neutronową częścią jądra, generuje neutrino poruszające się z takimi prędkościami, że przy bombardowaniu powierzchni jądra odrywa od niego mikro kawałki neutronowej materii – oscylatory o masie charakterystycznej dla 71-ej części warstwy konwekcyjnej.
Wyliczenia pokazały, że przy wszystkich wielkościach międzyoscylatorowych odległości mniejszych od tych, które powinny być w 70-ej części warstwy, neutrino generowane dolną warstwą plazmy posiada energię wystarczającą dla drobienia twardej powierzchni neutronowego jądra.
W szególności, minimalna prędkość neutrino, przy której możliwy jest jeszcze ten proces wynosi:
vmin = 1,0137783*10^23 m*c^-1
Wyliczono, że realne międzyoscylatorne odległości w dennej części plazmy słonecznej, są radykalnie mniejsze od maksymalnie możliwych i wynoszą:
a70 = 3,1168375*10^-8 m
a71 = 2,9469125*10^-8
Znając te parametry można wyliczyć cały szereg cząstotliwościowych właściwości plazmy dennej tej półczęści warstwy, której nadaliśmy numer 71.
Takim samym sposobem możemy wyznaczyć parametry zewnętrznej półczęści warstwy plazmy o numerze 0 i gazu Chromosfery.
Bardzo ważnym momentem badania konwekcyjnej warstwy jest prawidłowe wyznaczenie masy średniego oscylatora zewnętrznej półczęści warstwy plazmy o numerze 0. Na szczęście, dla znalezienia odpowiedzi na to pytanie jest u nas obiektywne kryterium bazujące na wyznaczeniu masy parujących cząstek w grawitacyjnym polu Słońca.
Z bezpośrednich obserwacji wiadomo, że plazma pionowym potokiem podnosi się powierzchni w postaci granul, gdzie przechodzi w płynięcie poziome od centrum granuli do jej brzegów, a następnie potok kieruje się pionowo w głąb konwekcyjnej warstwy po stykach między granulami, a więc ma kierunek dokładnie odwrotny od pierwotnego.
Ta zmiana kierunku płynięcia plazmy wyznacza kraj dysku Słońca, przy czym staje się całkowicie zrozumiałym, że ta zmiana rotacji wektora ruchu zachodzi tylko dla oscylatorów, masa których jest większa lub równa masie parowania cząstek, a wszystkie inne oscylatory opuszczają warstwę konwekcyjną i przechodzą do Chromosfery, obrazując gaz chromosferowy, przechodzący następnie do Korony Słońca.
To jest tak zwana lekka frakcja plazmy słonecznej, która wypromieniowuje najpierw tylko w dalekiej podczerwieni, po czym, w miarę podnoszenia się wciąż wyżej i wyżej ona wypromieniowuje wysoko-, średnio- i niskoczęstotliwościowe fale radiowe, i trwa to tak długo dopóki jej oscylatory nie rozszczepią się do końca Przejściem Fazowym Wyższego Rzędu.
Prawdziwe znaczenie masy oscylatora zewnętrznej półczęści warstwy plazmy o numerze 0 jest równe:
m0 = 3,4309231*10^-19 kg
cdn.
Inne tematy w dziale Technologie
