30; stycznia
MISTYCYZM. KABAŁA. RUCHY MESJANISTYCZNE
Ruchy mesjanistyczne i mistyczne pojawiały się wśród Żydów w okresach szczególnego zagrożenia ich bytu. Idee te szerzyły w czasach starożytnych prorocy Jezajasz i Ezechiel oraz ich następcy, przepowiadając rychłe przyjście mesjasza, który zbawi naród żydowski. Z czasem w filozofii żydowskiej wyłoniła się specjalna nauka o charakterze mistycznoapologetycznym zwana kabałą [nauką].
W XIII w. rozwinęła się ona w system filozoficzny oparty na neoplatońskiej teorii emanacji jako reakcja przeciwko racjonalistycznej filozofii Majmonidesa. Pod koniec XIII Żyd hiszpański Mojżesz Baal Szam Tow z Leonu ogłosił po aramejsku podstawowe dzieło kabalistów Sefer ha Zahar [księga blasku], które zawierało systematyczny wykład teoretycznej kabały. Dzieło to nie było przedmiotem wykładów w szkołach żydowskich, jak Biblia czy Talmud, ale jako naukę "tajną" przekazywał ją nauczyciel tylko jednemu najzdolniejszemu i najbardziej lubianemu swojemu uczniowi.
W XVI w. rozwinęła się tzw. kabała praktyczna, a jej najwybitniejszym teoretykiem był żyjący w Palestynie Izak Luria Askenazy [1534 - 1572] zwany Ari Hakodesz [Święty lew]. Głosił on, że dusza człowieka może wyzwolić się spod władzy duchów nieczystych przez umartwianie ciała, posty, pokuty i odkupienie grzechów oraz że po śmierci grzesznika dusza odbywa wędrówkę i wciela się w inne ciała, aż oczyści z grzechów. Szerzył wśród uczniów przekonanie o możliwości oddziaływania kabalistów na zjawiska zachodzące w przyrodzie i społeczeństwie przy pomocy magicznej siły tekstu biblijnego. cdn.
Źródło: Interpress
