13 marca
Upublicznione przez przyjazną Polsce agencję ONET nagrań sędziów zatrudnionych w ministerstwie sprawiedliwości, to nie żadna tam afera Emilii, Łukasza czy Jakuba. Jest to najprawdziwsza afera Polski, którą to aferą powinien się zająć i to już bardzo dawno sąd w Luksemburgu i w Strasburgu. Bo „niezawiśli, będących nieskazitelnego charakteru sędziowie”, którzy od wielu już lat łączą pracę urzędniczą w ministerstwie sprawiedliwości z wymierzaniem sprawiedliwości w sądach, jest niedopuszczalnym, i rażąco sprzecznym z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, i narusza konstytucję [sygn. akt K 45/07/] i narusza konstytucję [Artykuł 178 pkt. 3]. Jest przede wszystkim rażącym pogwałceniem ustanowionych w 1993 roku, kryteriów kopenhaskich, stanowiących, że członkami Unii Europejskiej, zostaną tylko te państwa, które spełnią wszystkie warunki akcesyjne. Jednym z nich był właśnie kategoryczny zakaz prowadzenia przez sędziów, jakiejkolwiek działalności politycznej i gospodarczej, oraz pełnienia funkcji administracyjnych. Trzeba zauważyć, że przystępując 1 maja 2004 r., do Unii Europejskiej, Polska, jako jedyna z dziesięciu nie spełniała warunków akcesyjnych, i to jedynie w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości właśnie. W każdym z sześciu raportów Komisji Europejskiej poczynając od pierwszego z 1998 r. Unia Europejska, szczególnie zaniepokojona była, słabością polskiego sądownictwa, któremu zdaniem Komisji Europejskiej, daleko do Europy, ponieważ zaufanie do jego wydajności i uczciwości jest niskie, a powszechne postrzegane jego skorumpowania wysokie. Unia Europejska rozważała nawet zastosowanie wobec Polski klauzuli ochronnej w zakresie wymiaru sprawiedliwości. Polegałoby to na nieuznawaniu wyroków wydawanych przez polskie sądy. Podobnie oceniana była Polska przez Bank Światowy oraz Departament Stanu USA. A prawo do wydawania sądów o polskich sądach, powinni mieć wyłącznie ci, którzy znają polskie sądy, nie tylko od strony elewacji. cdn.
