ZBIGNIEW HERBERT - KSIĄŻE POLSKICH POETÓW

29 października

101 lat temu 29 października 1924 roku we Lwowie przyszedł na świat Zbigniew Herbert

Jako piewca wolności i podmiotowości jednostki był głęboko rozczarowany rzeczywistością polityczną III RP, a na znak tego, gdy został odznaczony pośmiertnie Orderem Orła Białego, wdowa po poecie, Katarzyna Herbert odmówiła przyjęcia odznaczenia z rąk prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Odznaczenie przyjęła dopiero z rąk prezydenta Lecha Kaczyńskiego w roku 2007

Cytaty Zbigniewa Herberta:

„Nazwanie rzeczy i spraw ludzkich prowadzi do ich zrozumienia i osądu. Zwłaszcza po chaosie pojęć – poezja musi podjąć po ostatniej wojnie, po potopie kłamstw, trud odbudowy moralnej świata, przez odbudowę wartości słowa. Musimy na nowo oddzielić zło od dobra, światło od ciemności. (…) Słowo (…) musi powrócić do macierzystego portu – do znaczenia.”

„Michnik jest manipulatorem. To jest człowiek złej woli, kłamca. Oszust intelektualny. Ideologia tych panów, to jest to, żeby w Polsce zapanował 'socjalizm z ludzką twarzą’. To jest widmo dla mnie zupełnie nie do zniesienia. Jak jest potwór, to powinien mieć twarz potwora. Ja nie wytrzymuję takich hybryd, ja uciekam przez okno z krzykiem.”

„Człowiek sam jest ślepy. Musi mieć wokół siebie lustra albo inne oczy. Kocha – to znaczy przygląda się sobie.”

„Ignorancja ma skrzydła orła i wzrok sowy.”

„(…) naród, który traci pamięć, traci sumienie.”

Zmarł 28 lipca 1998 roku w Warszawie. Jego grób znajduje na Powązkach w Warszawie.

Przesłanie Pana Cogito (PC)

Idź, dokąd poszli tamci do ciemnego kresu

po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę

idź wyprostowany wśród tych co na kolanach

wśród odwróconych plecami i obalonych w proch

ocalałeś nie po to, aby żyć

masz mało czasu trzeba dać świadectwo

bądź odważny, gdy rozum zawodzi bądź odważny

w ostatecznym rachunku jedynie to się liczy

a Gniew twój bezsilny niech będzie jak morze

ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych

niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda

dla szpiclów katów tchórzy – oni wygrają

pójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudę

a kornik napisze twój uładzony życiorys

i nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocy

przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie

strzeż się jednak dumy niepotrzebnej

oglądaj w lustrze swą błazeńską twarz

powtarzaj: zostałem powołany – czyż nie było lepszych

strzeż się oschłości serca kochaj źródło zaranne

ptaka o nieznanym imieniu dąb zimowy

światło na murze splendor nieba

one nie potrzebują twego ciepłego oddechu

są po to, aby mówić: nikt cię nie pocieszy

czuwaj – kiedy światło na górach daje znak – wstań i

idź

dopóki krew obraca w piersi twoją ciemną gwiazdę

powtarzaj stare zaklęcia ludzkości bajki i legendy

bo tak zdobędziesz dobro, którego nie zdobędziesz

powtarzaj wielkie słowa powtarzaj je z uporem

jak ci co szli przez pustynię i ginęli w piasku

a nagrodzą cię za to tym co mają pod ręką

chłostą śmiechu zabójstwem na śmietniku

idź, bo tylko tak będziesz przyjęty do grona zimnych

czaszek

do grona twoich przodków: Gilgamesza Hektora

Rolanda

obrońców królestwa bez kresu i miasta popiołów

Bądź wierny Idź