ZADUSZKI

2 listopada

Poprzez mogilny mrok cmentarzy

Prześwietla lampek krocie

W blasku ich nikt nie zauważy

Szarej mogiły tuż przy płocie.

Nie widzi nikt jak ślad łopaty

Znaczy się ostro w czarnej glebie

Nie słyszy nikt, jak łkają kraty

Jedyny świadek w tym pogrzebie.

I nie wie nikt, jak ktoś żył w celi

I wyrok śmierci nosił w sobie

Jak resztę życia swego dzielił

Myślą o chwili tej - przed grobem.

I nikt też nie wie, jak się rwała

Dusza w mrocznej celi Kaes.

Dłoń już bezsilna drut targała

W bezsensie walki widząc sens.

Jak nocą matki dłoń sterana

Na drogę śmierci krzyż - kreśliła

A on nie wiedział czy do rana

Łożem mu prycza czy mogiła.

I nikt nie widział jak to ciało

Padło jak kłoda kulą ścięte

Martwe. A przecież tak żyć chciało

Walką złamane, bólem zgięte.

A matka tylko list dostała,

Że wyrok...resztę łzy jej skryły.

Od słów tych skroń jej posiwiała.

I syna nie ma i mogiły.

Janina Pielechowska