Racjonalne podejmowanie decyzji opiera się na jakiś przesłankach. Nieracjonalne na przypadkowości lub wierze w cuda. Ta reguła dotyczy także nominowania ludzi na konkretne stanowiska. PEK zanim została awansowana przez Tuska na funkcję premiera była słabym ministrem zdrowia i całkowicie od niego zależnym, niesamodzielnym marszałkiem Sejmu. Podczas kilku lat bycia członkiem zarządu PO nie stworzyla swojego stronnictwa, nie są też znane żadne znaczące inicjatywy jej autorstwa. Przy racjonalnym założeniu, iż bardziej prawdopodobne jest że postępowanie człowieka będzie podobne jak dotąd, niż nastąpi w nim fundamentalna zmiana, nie dziwi nieporadność PEK i jej widoczna niekompetencja. Kilka dni temu okazało się, że pani premier Ewa Kopacz po angielsku ani beee, ani meeee, ani kukuryku (korzystając z nieograniczonych zasobów słowotwórstwa Lecha Wałęsy). W dzisiejszych czasach politycy często rozmawiają ze swoimi odpowiednikami w innych krajach. To nie tylko oficjalne spotkania, lecz różne mniej formalne okazje. W krótkich relacjach telewizyjnych widać jak np. premierzy i prezydencki krajów Unii Europejskiej ucinają sobie pogawędki bez otaczających ich armii tłumaczy. Po prostu dziś podstawowa znajomość języka angielskiego stała się absolutnie niezbędna. Co wiecej, łatwo znaleść wywiady w rożnych telewizjach z politykami także mniejszych krajów, którzy bez problemu wypowiadają sie w obcym języku. Młodzi ludzie, aby znaleść pracę choćby w sklepie w centrum dużego miasta w Polsce muszą wykazać się podstawową znajomością choćby jednego języka obcego. Najwyraźniej oczekiwane kwalifikacje premiera RP mogą być znacząco niższe. Jeśli zdefiniujemy podstawowe umiejętności językowe jako pisanie i czytanie w języku rodzimym oraz choćby przeciętną znajomość jednego z głównych jęsyków obcych, ich brak wyczerpuje współczesna definicję analfabetyzmu. Czyżby premier polskiego rządu była analfabetą?
Inne tematy w dziale Polityka
