Kanon brytyjskiej geopolityki w Europie od stuleci polegał na dążeniu to utrzymywania równowagiw kontynentalnej Europie. Stąd przed laty wojny Wielkiej Brytanii z państwem, które uzyskiwało przewagę w Europie: napierw z Hiszpanią, gdy ta wzbogaciła się złotem Nowego Świata i gwałtowanie rozbudowywała armię lądową i flotę. Potem z Francją Napoleona. W końcu z Niemcami Hitlera. Owa równowaga tworzyła przewidywalność, zaś jej brak potencjalne zagrożenie dla bezpieczeństwa Wielkiej Brytanii.
Światowe rynki finansowe także lubią przewidywalność. Jej podstawą jest budowany przez dziesięciolecia pewien styl polityki zagranicznej danego państwa i powszechne wśród jego klasy rządzącej schematy myślenia wokół priorytetów rozwoju gospodarczego.
Wielka Brytania stoi przed referendum dot. wyjścia z UE. Ponadto ONZ wezwał rząd brytyjski do oddania Falklandów Argentynie. Reakcja premiera Camerona była oczywista: kategoryczne nie. Oba te wydarzenia nie mają dramatycznego wpływu na postrzeganie UK na rynkach finansowych i politcznych salonach Europy i Ameryki. Gdyby to Polska otrzymała od ONZ "rozkaz" oddania części swojego terytorium np. Słowacji, zaś w czerwcu miałoby się odbyć referendum dot. wyjścia RP z Unii Europejskiej, zapewne reakcje światowe byłyby bardzo ostre, a oceny agencji ratingowych spadłyby znacząco. Powodem jest nie tylko różnica potencjału politycznego i gospodarczego obu państw, lecz także dziesiątki lat ich działań i rozumienia tego co dla każdego z nich typowe, a co szokujące.
Wielka Brytania zawsze prowadziła asertywną realpolitik. Polska po 1989 roku w polityce zagranicznej wznosiła się na szczyty uległości, całkowitego poddania się woli "głównego nurtu" UE. Owe powtarzane slogany o tym jak to jesteśmy "prymusem Europy" to całkowicie nieakceptowalne sformułowania w dużych państwach europejskich. W sprawach gospodarczych Polska otworzyła szeroko drzwi na kapitał zagraniczny, niemal bez jakichkolwiek limitów ustawowych i rozumienia konsekwencji takich decyzji. Mamy jeden z najniższych kapitałów narodowych w UE (bodaj wyprzedzamy tylko Czechy) oraz szokująco wysoki udział kapitału zagranicznego w sektorze bankowym. Otwarcie na kapitał zagraniczny to dobra strategia i konieczność, ale nie w każdej postaci i w dowolnej wielkości.
Dziś gdy rząd PIS podkreśla konieczność obrony polskiej racji stanu, zarówno w polityce zagranicznej, jak i w gospodarce, naturalne jest to, że rynki finansowe zapalają żółte światło, bowiem dawny stan równowagi przechodzi do historii. Naturalnie jeśli w tym co głosi PIS jest realny plan działań i determinacja, a nie jedynie pijar skierowany do swoich wyborców. Rynki finansowe potrzebują czasu, aby zrozumieć na czym będzie polegał nowy stan równowagi. Bez wątpienia vice-premier Morawiecki powinien skupić się na tym, aby ten proces przebiegł po naszej myśli. Rząd musi jednak kilka spraw szybko załatwić. Nie należy do nich awantura wokół TK, to bowiem nikogo tak naprawdę nie interesuje, a stanowi jedynie propagandowy powód wygłaszania swoich obaw. Istotne jest wyjaśnienie jak wyglądać będzie reforma emerytalna, oby okazała się ona odpowiedzialna. Polski nie stać na zwykły powrót do dawnych progów wiekowych, rozwiązanie musi oznaczać bardzo silną zachętę to dłuższej pracy i jedynie niekorzystną finansowo możliwość wcześniejszej emerytury. Uszczelnienie luki podatku VAT i CIT: narzędzia także mogą niepokoić biznes, najwyższa pora aby wyjaśnić jak to miałoby wyglądać. I wiele innych.
Decyzja o obniżka perspektywy ratingu Moody's, wbrew biadoleniu o nieprawiedliwej i politycznej ocenie, ma w sobie sporą dozę zdrowego rozsądku. Teraz rolą rządu jest wyjaśniać, iż nowy punkt równowagi polskiej polityki i strategii gospodarczej stanowi dobrą wiadomość dla rynków finansowych.One są znacznie potężniejsze od szalejących na salonach lewaków, różnych Martinów Schultzów i innych temu podobnych.
Nie warto obrażać się na świat, lecz trzeba działać racjonalnie.
Inne tematy w dziale Polityka
