W ostatnią sobotę opozycja pozaparlamentarna protestowała przeciw opozycji parlamentarnej. Takie wydarzenie powinno przejść do annałów polityki, pokazując skalę kompromitacji adresatów protestu. Na Twitterze pojawił się tekst: "Polska to pierwszy kraj, w którym obalono nie rząd, ale opozycję". Jakkolwiek z tym "obaleniem" to spora przesada, kompromitacja opozycji jest faktem.
Ta klęska nie powinna jednak dziwić. Dzisiejsza antypisowska opozycja to w dużym stopniu ci sami ludzie, którzy byli u władzy w latach 2007-15 lub z nią sympatyzowali. Słynna "mądrość" Tuska, że nie będzie zajmował się strategią, bo ważne jest tu i teraz oraz obsesja na punkcie sondaży, zrobiła swoje. Całe lata takiej "hodowli" swojego środowiska politycznego wychowały ludzi o mentalności pozerów, tanich marketingowców i pełnych kompleksów wobec Zachodu drobnych cwaniaków. Nie wszyscy są tacy, ale jest ich wystarczająco wielu, by wpływać na całe środowisko. Tanie chwyty pijarowskie, generowanie krótkotrwałych emocji, automatyczne zaprzeczanie wszystkiemu co głosi rządząca prawica oraz wychwalanie w niebogłosy Brukseli staje się coraz mniej wiarygodne. Działanie publiczne w takim stylu powoduje, że nawet sam przekaz staje się sprzeczny.
- PO do dziś nie potrafi powiedzieć, czy jest za czy przeciw 500+. PIS nie powinien mieć problemów by przekonać beneficjentów tego programu, że tylko głosowanie na prawicę jest gwarantem jego utrzymania.
- PO i N wspierały lewackich zwolenników złagodzenia ustaw antyaborcyjnych, by w najważniejszym dla tych środowisk głosowaniu sejmowym zanotować sporą frekwencyją porażkę.
- PO z dumą ogłosiło powstanie "rządu cieni", o którego składzie nie ma chyba pojęcia większość posłów tej partii. Kolejny dobry żart, choć w zamyśle poważna decyzja, to zawieszenie członków rządu cieni, którzy nie wzieli udziału w głosowaniu.
- Ataki na polski rząd autorstwa europosłów PO są wyrażane tak oderwanym o życia językiem i terminologią, że zaczynają przypominać perelowską nowomowę. Róża Thun w niesławnym filmie mówiąca do jakieś byłej przewodniczącej "czegoś tam" o "kryzysie demokracji w Polsce", zaś owa rozmówczyni odpowiadająca, że to smutne, że w Polsce jest kryzys demokracji, to dialog tak pokraczny, że warto go wykorzystać w jakieś neobarejowskiej komedii filmowej.
- PO i N w szczycie kryzysu "uchodźczego" stosowały ostry szantaż moralny, dziś udają, że nic takiego nie miało miejsca. Obie partie w styczniu 2017 ogłosiły, że przyjęty wówczas budżet po nietypowym głosowaniu w Sali Kolumnowej jest "niekonstytucyjny". Obie partie nie przestały jednak pobierać subwencji z tego "nielegalnego źródła".
Wymieniać można bez końca.
Poważna polityka to nie marketingowe ustawki w stylu promocji jakieś linii kosmetyków. Poważna partia polityczna ma strategię działania, think tanki i buduje program na lata. Prawdą jest, że większość wyborców nie spędza godzin na czytaniu programu wyborczego, jest on jednak ważny dla samej partii politycznej, po to by wygrywając wybory jej władze wiedziały co mają teraz robić i do czego dążyć. Właśnie tak całymi latami budowana jest wiarygodność. W poważnej polityce awansują ludzie mający coś do powiedzenia i realne sukcesy w działalności publicznej lub zawodowej za sobą.
Lata efekciarstwa wspieranego przez życzliwe media zdemolowały mentalnie i kulturowo dzisiejszą opozycję. Ludzie którzy przez lata działali na zasadzie happeningów nie staną się poważnymi politykami. PIS kiedyś przegra wybory, ale chyba nie z dzisiejszą opozycją. Dla dobra polskiej sceny politycznej byłoby zniknięcie takich partii jak PO i powstanie nowych formacji z zupełnie nowymi ludźmi. Tak się zapewne stanie, ale dopiero za kilka lat. Zanim to nastąpi, grozi nam kulawa scena polityczna z przekonanymi o swojej nieomylności rządzącymi i beznadziejnie słabą opozycją, potrafiącą jedynie wrzeszczeć i negować absolutnie każdy pomysł rządzących.
