"Byli szczęśliwi
dawniejsi poeci
pod liściem dębu
śpiewali jak dzieci..."
Gdy słowo znaczyło słowo, gdy człowiek wciąż był człowiekiem, a czas miał dość czasu dla bycia...tak, byli szczęśliwi dawniejsi poeci...i narody które ich wydały. Potem przyszła historia, z całym swoim krwawym przepychem. Zdławiła czas, zniszczyła człowieka, narody rzuciła na kolana, ale zostali poeci. Jak Kolumb, na nieznanym lądzie, błądzili wśród odwróconych wartości, trzymali krzyże ukrzyżowanym , każdy gdzieś tam, na swoim Campo di Fiori, nie żeby patrzeć, lecz dać świadectwo, walczyć słowem i karabinem, gdy trzeba było. Młodzi, choć już dorośli ponad miarę. Stawali przed wyborami, które dziś są jedynie abstrakcją, wzniosłym, acz pustym hasłem bez desygnatu...na szczęście. Żołnierze, poeci, czasu kurz, ocaleli prowadzeni na rzeź...lub zginęli z takimi jak oni, za swoje dzieci i późne wnuki, na ulicach Warszawy, w lasach, we wsiach, miasteczkach i kazamatach...Ale pisali, świadczyli, żeby ocalić, siebie i Tamtych, ginących , niemych, żeby nie został po nich tylko pusty śmiech pokoleń. Choć rola świadka nie była łatwa, bo:
"Czy można pisać
o miłości
słysząc krzyki
zamordowanych i pohańbionych
czy można pisać
o śmierci
patrząc na twarzyczki
dzieci..."
Gdy świat i wartości stanęły na głowie? Ale pisali , ocaleli prowadzeni na rzeź, żeby dać świadectwo. I tak trwali, przez pokolenia. Ich pióra jak broń przez następne lata. Stąd, z emigracji, gdzie kolwiek byli, walczyli nadal, o nasze dusze, o prawdę, o smak i tożsamość. Ci co zostali...Kolumbowie na nowej ziemi...aż przyszedł moment gdy ostatni z nich złożył pióro, choć jego kajet, od dawna był już zamknięty na ostatniej stronie...Tadeusz Różewicz...poeta...ocalał żeby dać świadectwo...wraz z Kolumbami po drugiej stronie cienia
Inne tematy w dziale Kultura
